Edirne ligt in een hoekje van het Europese deel van Turkije. Het heeft geen eigen vliegveld en is daarom wat lastig te bereiken vanuit de rest van het land omdat je altijd eerst voorbij Istanbul moet. Het makkelijkst is het eigenlijk als een dagtocht vanuit Bulgarije, vanuit de grootste nabijgelegen stad Plovdiv. Er waren ook heel wat Bulgaarse toeristenbussen en dagjesmensen aanwezig de dag dat ik er rondliep. Turkse winkeliers spraken me zelfs aan met Dobar Den!

De grootste bezienswaardigheid is de Selimiye-moskee, maar ook de rest van de stad heeft genoeg te bieden. Meer historische moskeeën bijvoorbeeld, zoals de Ottomaanse Üç Şerefeli met z’n zuurstokachtige minaretten.

Een plezierige wandeling van twintig minuten brengt je naar het Complex van Sultan Bayezid II. Dit was een vroeg hospitaal annex kuuroord. Het ligt nog steeds prachtig in het groen, aan de rivier en weg van de stedelijke bebouwing. Te voet nader je het via een bruggetje aan de achterkant. Aan de voorkant moet je het entreekaartje kopen (als je tenminste in het museum naar binnen wilt) en zag ik verschillende tourbussen hun Turkse en Bulgaarse dagjesmensen uitladen.

Het hospitaal werd gebouwd in 1442 en wordt gezien als de voorloper van de moderne ziekenhuizen. Mensen werden genezen met therapieën die varieerden van aderlaten tot rustgevende muziek. Deze behandelingen en hun patiënten zijn nu in de verschillende ruimtes weergegeven met mannequins. Het is in ieder geval een prachtig bewaard integraal complex in een rustgevende omgeving met tuinen met bloemen. Het heeft een moskee in het midden en aan weerszijden de behandelruimtes en de gaarkeuken.

De lunch gebruikte ik weer in het centrum van Edirne. Het centrale gebied rond de Selimiye-moskee is een plezierige plek om buiten te zitten en mensen te kijken. Ik at er dé specialiteit van de stad: heel dun gesneden kalfslever (tava ciğer) met zeer hete saus.

De Eski-moskee is de oudste van de stad. Ook deze heeft de rood-witte banen ter versiering van het interieur, maar ook met grootste Islamitische calligrafie (vergelijkbaar met Bursa).

In de wijken net iets buiten het centrum zie je nog steeds veel traditionele houten huizen, een beetje zoals in Bulgarije.

Ook vind je hier een grote, gerestaureerde synagoge. Hij dateert van 1906, toen hier nog een grote joodse gemeenschap leefde. Nu wordt hij onderhouden door de religieuze autoriteit van de Turkse staat.