De Grote Moskee van Sivrihisar is een gemakkelijke stop onderweg van Iznik naar Gordion, aangezien de hoofdweg het plaatsje Sivrihisar passeert. De moskee staat trots op het centrale plein, omringd door een 14de-eeuws mausoleum, een Ottomaanse klokkentoren en enkele beelden van een man met tulband die volgens mij het lokale folkloristische karakter Nasreddin Hodja verbeelden.

De moskee dateert uit de 13de eeuw, zoals blijkt uit stenen inscripties boven de deuren. Het is nog steeds in gebruik voor het gebed, dus je moet je schoenen uitdoen en vrouwelijke reizigers moeten hun hoofddoek om. Een uitleg in het Engels over de geschiedenis is te lezen buiten, net naast de hoofdingang. Er komt niet veel natuurlijk licht het gebouw binnen, je kunt na binnenkomst zelf de elektrische verlichting aandoen om het interieur beter te kunnen bewonderen.

De moskee staat bekend om zijn architectuur uit de tijd van de Seltsjoeken, die vanuit Centraal-Azië grote delen van Turkije hadden veroverd op het Byzantijnse Rijk. En meer in het bijzonder het innovatieve gebruik van houten palen als draagsysteem voor het dak. Het aantal dat in Sivrihisar werd gebruikt (67), was uitzonderlijk groot. Hout werd ook gebruikt in het plafond en als afscheiding met het vrouwengedeelte van de moskee.

Oppervlakkig zien de zuilen eruit als kale boomstammen, maar sommige zijn aan de bovenkant fijn versierd met uitgesneden bloemen- en andere motieven. Een paar zuilhoofden hebben zelfs spolia: stenen ornamenten, die afkomstig zouden zijn uit de nabijgelegen oude Hellenistisch-Romeinse stad Pessinus.

De preekstoel is gemaakt van notenhout en stamt ook uit de 13de eeuw. Het wordt beschouwd als een meesterwerk van Seltsjoekse houtbewerking. Oorspronkelijk behoorde het echter niet tot deze moskee – het werd hierheen verplaatst vanuit een kleinere moskee in een andere stad in 1924.

De moskee zag er anders uit dan wat ik van tevoren op de foto’s had gezien en opgemaakt uit de beschrijving – de kleur is verdwenen sinds de laatste restauratie, misschien moet er nog wat worden gedaan, of houden ze deze meer natuurlijke uitstraling? Vroeger was de buitenmuur groen geverfd, maar dat pleisterwerk was een latere toevoeging en het is bekend dat de moskee oorspronkelijk kale stenen muren had. De bovenste delen van de houten zuilen waren vroeger groen, rood en zwart geverfd, maar daarvan zag ik tijdens mijn bezoek geen enkele kleur terug.

Al met al is een bezoek aan Sivrihisar een leuke onderbreking van het rijden van lange afstanden in Anatolië, maar verwacht niets spectaculairs.