De Niah-grotten zijn een groep kalksteengrotten in Sarawak die bekend staan om de vondst van prehistorische menselijke resten, stenen werktuigen en rotsschilderingen. Hier is o.a. een 37.000 jaar oude schedel gevonden, bekend als Deep Skull.

Een bezoek aan het archeologisch erfgoed van de grotten van Niah begint tegenwoordig in Kuching, waar in het prachtige Borneo Cultures Museum de originele ‘Deep Skull’ te zien is. Op de vierde verdieping van het museum bevindt zich een intrigerende expositie over de vondsten in Niah. Ook andere menselijke botten die eerder verscheept waren naar de VS, zijn in 2020 teruggegeven aan Maleisië en worden hier tentoongesteld.

Ik reisde vanuit Miri met het openbaar vervoer naar Niah. Er gaan geen rechtstreekse bussen naar toe, maar de bussen naar de grotere steden Bintulu, Sibu en Kuching rijden langs de kruising met de weg naar het dorp Batu Niah. Er waren veel wegwerkzaamheden en we deden er anderhalf uur over. Ik werd afgezet bij een grote parkeerplaats met restaurants en winkels, waar de bussen stoppen voor hun lunch- en toiletstops. Daar kostte het me nog wel een kwartiertje rondvragen om een chauffeur te vinden die me de resterende 15 kilometer naar het park zou brengen – er zijn momenteel niet veel toeristen dus wachten heeft voor hen geen zin.

Toen ik bij Niah National Park zelf aankwam, was ik blij verrast om overal spandoeken te zien met de tekst ‘Niah National Park Toward UNESCO World Heritage Site’. Aangezien de nominatie pas in 2024 is, is dit wel een beetje voorbarig. De voorzieningen, waaronder een grote parkeerplaats, cafetaria en toeristenbungalows, zijn in ieder geval al ingericht op hoge bezoekersaantallen. Op de doordeweekse dag in maart 2023 toen ik er was waren er echter maar een handvol andere bezoekers.

Het nationaal park ligt aan ‘de andere kant’ van de rivier vanaf de ontvangst. Hoewel de rivier maar smal is, is er geen brug. Twee jonge jongens brachten de bezoekers met een pontje naar de overkant (1 ringgit, 1 minuut).

Op de andere oever begint het drie kilometer lange pad naar de grotten. Ik had van tevoren berichten gelezen over hoe glad het is, zelfs gevaarlijk. Tot overmaat van ramp had het de hele nacht hard geregend, het begon net op te klaren toen ik bij Niah aankwam. Dus ik deed het rustig aan en gebruikte de handleuningen langs de vlonderpaden waar ik maar kon. Het was hier en daar inderdaad glad, maar ik denk dat het park al maatregelen heeft genomen. Zo zijn er extra rood-wit gekleurde ijzeren staven op de steilste delen geplaatst, zodat je niet van de helling af glijdt.

Na ongeveer 50 minuten lopen kwam ik heelhuids aan bij de trap die leidt naar de grotten. Een vrouw heeft daar een kraampje waar je koude dranken en snacks kunt kopen, en ik ging er even zitten uitrusten.

Slechts een korte klim leidt daarna naar de eerste grot, de Traders Cave. Ik was net in Gunung Mulu geweest met zijn enorme grotkamers en het was een verrassing deze halfopen grotten te zien. Ook zijn ze droog van binnen (geen druipsteen dus!), dat is ook de belangrijkste reden dat ze van oudsher door mensen zijn bewoond. Ook liggen er dikke lagen guano (poep van vleermuizen en zwaluwen). Wat meteen opvalt zijn de houten- en bamboeconstructies, achtergelaten door vogelnestverzamelaars die deze Chinese delicatesse hier komen oogsten.

De Great Cave ligt slechts 300 meter verderop en is gemakkelijk te bereiken via nog een trappetje. Je hebt nog steeds geen zaklamp nodig, er valt voldoende daglicht naar binnen. Het heeft inderdaad een grootse, amfitheaterachtige setting, met verschillende bezienswaardigheden. Er is het omheinde terrein waar de archeologische opgravingen plaatsvinden. Er hangen bamboestokken aan het dak die worden gebruikt voor het verzamelen van vogelnestjes. Er is zelfs een tempeltje. Ik klauterde dwars over de guano de trap helemaal op naar boven om te genieten van het volledige panorama van deze grot.

Hierna besloot ik om niet door te gaan naar de Painted Cave omdat het nog meer glibberige inspanningen met zich mee zou brengen. Je moet dezelfde weg teruglopen.

Op weg naar de uitgang, direct bij de steiger, bezocht ik nog het archeologisch museum. Aangezien de belangrijkste vondsten nu in het museum in Kuching zijn, is dit slechts een kleine tentoonstelling. Toch leggen ze goed de verschillende aspecten uit waar deze site over gaat, van de geologie tot het tonen van echte vogelnesten die kunnen worden gegeten (in zowel voorbereide als onvoorbereide staat).

Ik at nog iets in de cafetaria op het terrein, en liet toen de dame aan de kassa een chauffeur voor me bellen om terug naar de busstop richting Miri gebracht te worden. Van deur tot deur duurde het 2,5 uur om terug in Miri te komen. Aangezien het parkbezoek je ook makkelijk 3 tot 4 uur kost, is het dus een volle dagexcursie.