Bako Nationaal park is een klein natuurgebied niet ver van Kuching. Ik maakte er een dagtocht naar toe en pakte om 7 uur de bus vanuit het stadscentrum. Rode bus #1 kost maar 1 ringgit (0,20 EUR) en rijdt er in een uurtje naar toe. Behalve wat lokale mensen die onderweg uitstapten, zaten er nog een Amerikaanse vrouw en een Nederlandse man met Maleisische vriend bij mij aan boord. Met ons vieren meldden we ons bij de Bako Jetty, vanwaar je een boot kunt charteren voor het resterende stukje naar het puntje van het schiereiland Bako.

De ticketverkoopster maakte het nog even spannend: we moesten eerst bij de bootverhuurder gaan vragen of ze wel zouden gaan varen vanwege het weer. Het was erg bewolkt en voor later op de dag werd regen voorspeld. De zee was onrustig. Gelukkig mochten we gaan, maar we kregen het advies mee op tijd (vóór drie uur) weer terug te gaan met de boot.

De boottocht was niet al te ruig. Onderweg zagen we nog een grote watervaraan op het land. De bootsman maakte er een ‘natte landing’ van: we moesten uitstappen in het water bij het strand, omdat de aanlegsteiger onder water stond. We waren gelukkig wel vlakbij het bezoekerscentrum – de dag ervoor hadden toeristen 45 minuten moeten lopen vanaf de aanlegplaats.

Bij het bezoekerscentrum moet je je entreekaartje laten zien en aangeven welke wandeling je gaat maken. Ik koos voor wandeling nummer 3, terwijl de andere drie voor de zwaardere combinatie van 6&7 gingen. We liepen eerst een tijdje samen op. Nog op het terrein van het parkhoofdkwartier zagen we een groep apen in de bomen: mutslangoeren. Dit zijn slanke grijze apen met een soort kapje van haar op hun kop. De route vervolgt over een mooi aangelegd vlonderpad door een mangrovebos,

Aan het eind van de vlonders kom je in het ‘echte’ bos. Goede wandelschoenen zijn hier een must – de ondergrond was hier nog erg drassig van de regen van de voorafgaande dagen, en ook zijn er veel wortels van bomen die over het pad lopen. Ondanks dat ik voor een korte route had gekozen, was het een behoorlijk inspannende klauterpartij van een uur. Het pad gaat continu omhoog en omlaag, soms met behulp van houten trappen.

Wandelpad #3, de witte route ofwel Telok Paku, is de meest geschikte voor het zien van neusapen. Deze iconische bewoners van Borneo komen in Bako NP veelvuldig voor en zijn hier misschien wel het gemakkelijkst te fotograferen.

Tegen het einde van de route zag ik voor het eerst een groep van deze apen, maar ze zaten heel hoog in de bomen. Ik liep nog een stukje verder, het strand op, en daar vond ik een mannetje vol in het zicht. Alleen de mannetjes hebben zo’n lange neus, de vrouwtjes hebben meer een wipneus. Dit mannetje was op zijn gemak aan het ontbijten en het was niet moeilijk om dichtbij te komen. Ideaal voor de foto’s, en ook met beter licht dan diep in het donkere bos.

Pas op de terugweg kwam ik de eerste andere wandelaars tegen. De meeste dagjesmensen arriveren laat, tegen 11 uur zag ik hele gezinnen – sommigen zelfs op slippers – landen. Zij gingen vast niet verder dan de vlonderpaden.

Bij het bezoekerscentrum is een eenvoudig restaurant, waar ik met een drankje neerstreek om te wachten op mijn drie bootgenoten voor de reis terug. In de buurt van de keuken trof ik een familie baardzwijnen aan, die heel goed wisten waar de voedselresten te krijgen zijn.

Mijn drie reisgenoten arriveerden een uurtje later. Ze zagen er verhit uit en gaven aan dat het zwaarder was geweest dan verwacht. Ze hadden continu gelopen en weinig gezien.

Terwijl we stonden na te praten, riep een parkmedewerker ons: hij had een Maleise vliegende kat gevonden in een boom achter het hoofdkwartier. Die moesten we natuurlijk ook nog even bekijken. Ik had eerst veel moeite hem te vinden, een grijs beestje op een grijze boomstam tussen de dichte groene bladeren. Achteraf zag ik hem op de foto nog het beste. Hier zie je ook dat hij vliezen heeft tussen zijn buik en poten, waarmee hij kan zweven.

Om één uur belden we de bootman om ons op te halen. Hij was elders bezig, maar we konden opstappen bij één van zijn collega’s. Vanaf de echte aanlegsteiger dit keer. Zo bereikten we volledig droog weer het vasteland en konden net instappen in de bus naar Kuching die al stond te wachten.