George Town staat samen op de Werelderfgoedlijst met Melaka, dat ik al in 2009 bezocht. Beiden staan bekend om hun multiculturele erfgoed. Eind februari 2023 arriveerde ik per veerboot in George Town vanuit Butterworth, waar ik met de trein vanaf de Thaise grens heen was gereisd. Deze simpele boot gaat ongeveer eens per uur en heeft slechts een minuut of 10 nodig om van het vasteland naar het eiland Penang te varen.

In vergelijking met het bruisende Thailand, waar de deuren voor toeristen wijd open staan, leek George Town een post-Covid-toeristische dip te zitten en er was niet veel gaande. Het was ook een Maleisische schoolvakantieperiode. Toch beviel het met wel en de stad is een dag of twee waard.

Ik verbleef in het hart van de wijk Little India – heel erg India, met vele armoedig ogende (maar uitstekend smakende) Indiase restaurants, sari- en gouden armbandwinkels. Mijn hotel – de Ren I Tang Heritage Inn – was een prachtig 19de-eeuws herenhuis in de ‘Early Straits Eclectic Style’ en pas gerestaureerd. Binnen zijn er houten vloeren en trappen.

Mijn stadsverkenningen, allemaal te voet gedaan, brachten me eerst bij de monumenten uit de Britse koloniale periode. Dit lijkt nog steeds het zakelijke en politieke centrum van de stad te zijn. Er zijn verschillende historische gebouwen bewaard gebleven, waarvan de meeste spierwit van kleur zijn. Ze liggen deels aan een groot grasveld, de Esplanade. Dit werd vroeger gebruikt voor militaire parades, nu waren mensen er aan het sporten en was er één of andere activiteit voor schoolkinderen aan de gang.

‘Om de hoek’ liggen de overblijfselen van het Fort Cornwallis van de Britse Oost-Indische Compagnie; Ik ging niet naar binnen omdat ik de toegangsprijs van 40 ringgit te hoog vond en vervallen forten me sowieso niet zo kunnen bekoren.

Daarna volgde ik de kustlijn, met een mooi uitzicht op de Straat van Penang en de stad Butterworth op het vasteland, waar ik met de trein was aangekomen. Aan de waterkant staat ook een blok met monumentale kantoren van Europese handelsfirma’s uit de 19de eeuw.

Een expliciet onderdeel van dit werelderfgoed zijn de Chinese ‘Jetties’ – nederzettingen van paalwoningen, gebouwd langs een pier. De Chew Jetty verwelkomt bezoekers tijdens bepaalde openingstijden overdag. Het dateert uit 1888 en wordt bestuurd door de Chew Clan, nog steeds een hechte gemeenschap met een eigen taoïstische tempel. Het is erg toeristisch en zo ongeveer iedere inwoner heeft een winkeltje of eet/drinkkraampje geopend.

De Chinese gemeenschap van George Town heeft erg zijn best gedaan haar erfgoed om te zetten in toeristeninkomsten. De zeer sierlijke Cheah Kongsi-tempel is een ander voorbeeld. ‘Kongsi’ waren clans van mensen uit dezelfde plaats van herkomst die elkaar na de immigratie hielpen. Deze tempel dateert uit 1810 en is nog steeds in gebruik voor bijeenkomsten.

Het Pinang Perakan Mansion ligt ook in het stadscentrum en is misschien wel de meest populaire attractie. Het is een zeer eclectische, luxe villa “met Chinese houtsnijwerkpanelen en Engelse vloertegels en Schots ijzerwerk”. Hier is het vooral het interieur dat de aandacht trekt.

Er zijn nog tientallen kleine monumenten en tempels te bekijken, meestal afkomstig uit de Chinese en Indiase gemeenschappen, die je vanzelf tegenkomt als je ronddwaalt door de straten van het centrum van George Town.