Vanaf het centrale busstationnetje van Phuket gaan er dagelijks frequent minibussen rechtstreeks naar Nakhon Si Thammarat. Bij vertrek was ik bijna de enige passagier, maar tijdens de rit die 6 uur zou duren vulde hij zich geleidelijk. Lokale mensen bellen vooraf om ergens opgepikt te worden, voor eentje moesten we zelfs een heel eind terug rijden op de snelweg van Phuket.

Nakhon Si Thammarat is één van de oudste steden van Thailand. Dé bezienswaardigheid is Wat Phra Mahathat, de grootste boeddhistische tempel van Zuid-Thailand. Het is ook een bijzonder heilige, omdat het de relikwie van een tand van de Boeddha herbergt. Dit gecombineerd maakt het tot een druk en belangrijk bedevaartsoord.

Ik arriveerde in de middag. Het stratenplan van Nakhon is een beetje raar, met parallelle straten die van noord naar zuid lopen met enkele dorpsachtige buurten ertussen.

De tempel ligt langs één van deze noord-zuid georiënteerde straten, de belangrijkste stoepa is zo groot dat je hem niet kunt missen. Je herkent het ook aan de bedrijvigheid ervoor en ernaast, aangezien zowel souvenirs als offergaven in grote hoeveelheden worden verkocht.

Er is geen toegangsprijs om via één van de poorten naar binnen te gaan en het lijkt de hele dag open te zijn. Eerst kom je in het buitencomplex, met enkele vrijstaande gebouwen. De belangrijkste vihara staat momenteel volledig in de steigers. Er is ook een gebouw met een dak met twee niveaus dat een voetafdruk van Boeddha bevat. En er zijn twee kleinere stoepa’s.

Een volgende poort leid je dan naar het binnencomplex, waar de hoofdstoepa en 158 kleine chedi’s (met de as van overleden gelovigen) zijn ondergebracht. Deze 13de-eeuwse stoepa is gemaakt in Singalese stijl en de klokvorm is geïnspireerd op Sri Lankaanse boeddhistische kunst. Op foto’s die ik van tevoren had gezien, zag het er allemaal wit uit. Maar het schilderwerk lijkt al een tijd geleden te zijn geweest omdat de stoepa nu vooral vuilgrijs is. Het lijkt zo ouder!

In de gangen kun je je wierook branden, je bloemen achterlaten en beelden bepleisteren met bladgoud, zoals gebruikelijk is in Thaise boeddhistische tempels. Het ‘heiligste der heiligen’ (de relikwie) is verborgen achter een deur, en veel mensen bidden voor de trap die ernaartoe leidt. Ik vraag me af of de deur af en toe opengaat, zoals de gewoonte is bij de Tempel van de Tand in Kandy, Sri Lanka.

Er is nauwelijks uitleg in het Engels ter plaatse, behalve enkele mysterieuze teksten zoals “Fabric stretched his relics” (ik denk dat dit betekent dat de oranje doeken die je op het terrein kunt kopen de Boeddha-relikwie hebben aangeraakt?). Het is ook meer een bedevaartsoord voor Thaise boeddhisten dan een toeristische trekpleister.

Wat Phra Mahathat is zeker een bezoek waard als je op weg bent over land naar de grens met Maleisië. Net als Sri Thep speelde het een belangrijke rol in de verspreiding van het Theravada-boeddhisme naar Thailand, dit keer vanuit het zuiden (Sri Lanka) in plaats van het noorden (Myanmar).

Nakhon zelf doet ook wat Srilankaans aan, met een islamitische twist. Een belangrijk deel van de bevolking in de zuidelijke provincies van Thailand is moslim, wat soms tot spanningen leidt. De route die ik volgde via Hat Yai naar de Maleisische grens heeft zelfs een ‘alleen voor noodzakelijke reizen’ reisadvies.

Er wordt hier niet veel Engels gesproken of geschreven, de strandtoeristen en backpackers komen meestal niet zo ver naar het zuiden. Aan dezelfde straat als de tempel zit het halal ‘Bạng Baw Roti & Tea’ restaurant waar je heerlijke roti kunt eten. Het is ook leuk om er ‘live’ te zien hoe het gemaakt wordt.