Wat is het?
Het Kaeng Krachan woudcomplex omvat vier beschermde natuurgebieden in het zuiden van Thailand. Het is het noordelijkste punt voor veel plant- en diersoorten uit het zuiden en het meest zuidelijke punt voor soorten uit het noorden. De bossen worden gedomineerd door groenblijvende bomen.

Cijfer: 6,5 (Uiteindelijk kwam het toch nog allemaal goed, maar het is een toeristisch oord waar het lastig wilde dieren spotten is.)

Toegang: 200 Baht (6 EUR), plus verplichte huur van 4wd truck met gids voor 850 Baht (25,50 EUR).

Hoeveel tijd: Halve dag.

Opvallend: Voor mijn bezoek aan Kaeng Krachan kies ik voor Kui Buri National Park. Kui Buri (soms ook gespeld als ‘Kuri Buri’) werd pas in 1999 opgericht nadat de spanningen tussen wilde olifanten en dorpelingen escaleerden. Het voormalige leefgebied van de olifanten was overgenomen door ananasplantages. Het park biedt nu dagelijks “olifantsafari’s” aan, waarbij je – met een beetje geluk – de wilde olifanten van een afstandje kan observeren.

Het park ligt op ongeveer 1 uur en 15 minuten rijden van de badplaats Hua Hin. Ik ging erheen met een privé-transfer verzorgd door HuaHin Taxi. Het wildobservatiegebied is dagelijks geopend tussen 14 en 17 uur (hoewel je pas tegen 18 uur weer vertrekt). Bij de entree huur je een 4WD-truck en gids.

We kwamen om kwart over twee aan en ik werd meteen het park in gereden. De luidruchtige truck reed behoorlijk snel over de zandwegen en het was al snel duidelijk dat we onderweg niet veel zouden zien. Ze brengen je naar één van de twee uitzichtpunten, waar je van boord gaat en het wachten begint.

Deze uitkijkpunten zijn open plekken met ruimte voor veel toeristen, niet de mooie gecamoufleerde wachttorens die ze gebruiken in Huai Kha Khaeng. Uiteindelijk kwamen er zo’n 15 trucks en 50 toeristen opdagen bij dit uitkijkpunt, het verste in het park. Dit was duidelijk een safari in Indiase stijl, geen serene Afrikaanse.

Ik heb amper een vogel gezien. Na een tijdje merkte ik wat beweging in de bomen links van me: er waren apen, bedreigde brillangoeren. Ze zijn erg schattig met hun witte ‘bril’ op hun zwarte gezichtjes. Alle andere toeristen waren zo gefocust op het zien van olifanten dat ze dit misten, net als de gidsen die ook niet erg oplettend waren en vooral met elkaar kletsten. Elke truck die wordt uitgerust met zijn eigen ‘gids’ lijkt vooral een werkverschaffingsproject te zijn.

Pas tegen 5 uur ging er een gemompel door de rijen van de gidsen: grote zoogdieren gespot in de verte! We keken uit over een hele brede vallei. Het bleken gaur te zijn, oftewel Indiase bizons (of ‘buffels’ zoals de gidsen ze noemden). Voor de mensen zonder verrekijker of superzoomcamera’s was het een rij bewegende zwarte stippen. Inzoomen leverde beelden op van hun karakteristieke ‘witte sokken’ en forse bouw.

Wat geknetter op de radio’s van de gidsen kondigde meer activiteit aan: twee olifanten zijn gezien bij het andere uitkijkpunt! Dus alle trucks en toeristen moesten erheen. Omdat ik gelukkig de truck voor mezelf had en geen bejaarde tante of iets dergelijks om op te wachten, waren we snel op weg.

Bij het andere uitkijkpunt waren de twee olifanten nog steeds present en van opvallend dichtbij te zien. Ze kregen al snel gezelschap van een gezin van drie, waaronder een jong. Hun verschijning duurde niet langer dan 10 minuten, de originele twee bleven wat langer. Dus net in de laatste minuut van onze safari loste het park (of de olifanten) haar belofte in.