Wat is het?
De aangrenzende parken Thungyai en Huai Kha Khaeng beschermen boslandschappen waarin veel van Zuidoost Azië’s zoogdieren voorkomen. Het gebied kent veel diversiteit aan flora en fauna, doordat het op de grens ligt van vier biologische regio’s. De parken liggen in een afgelegen berggebied dichtbij de grens met Myanmar.

Cijfer: 7 (Helaas mag je niet in het park overnachten, dus je vangt maar een glimp op van wat hier allemaal leeft. Een bosreservaat met veel ‘speciale’ zoogdieren kan mij altijd wel bekoren, en stelde ook nu niet teleur mede door de privé-tour. )

Toegang: 400 baht per persoon + 60 baht per auto (totaal ca. 12,50 EUR)

Hoeveel tijd: Hele dag.

Opvallend: Mijn bezoek begon eigenlijk al een dag eerder: ik reed langs de ”Cyber” waterval-locatie, één van de toeristische ingangen tot het Huai Kha Khaeng park. Het is een leuke route om te rijden, door een veel bosrijkere en meer natuurlijke omgeving dan ik tot dusver in Thailand had gezien. Er staan ook bordjes met ‘Pas op voor overstekende wilde olifanten’.

Op de informatieborden bij de ingang staat dat het dagelijks geopend is, maar vooraf had ik online gelezen dat het al sinds 2019 gesloten is na een dodelijk ongeval met een toerist. Toen ik aankwam was ik de enige op de parkeerplaats, en een aantal net vertrekkende werklui maakten me duidelijk dat deze parkingang inderdaad gesloten is. Ze hebben in ieder geval wel nog steeds een charmante werelderfgoed plaquette, hoewel het logo een beetje scheef hangt.

De volgende dag bezocht ik het parkhoofdkwartier verder naar het noorden. Ik vertrok om 7.15 uur vanuit het vriendelijke en ultra-schone Numhom Resort nabij Thap Thang en arriveerde net voor het openingsuur van half 9 bij de parkpoort. Ze verkochten me mijn kaartjes en belden vooruit naar het parkhoofdkwartier dat er een toerist aankwam!

Het is dan nog 9 kilometer rijden naar het bezoekerscentrum, over een onverharde weg. Ik reed langzaam met beide ramen open en de camera klaar op de passagiersstoel, aangezien het meer een safaririt is en je nooit weet wat je tegenkomt. Er was niets spectaculairs te zien, maar er waren enkele kleurrijke vogels, waaronder een (meest gele en groene) zwartkopspecht.

Het hoofdkwartier voelt bijna aan als een militair kamp, met een strenge bewaker (blijkbaar parkeerde ik verkeerd en moest ik mijn auto 1,5 meter naar rechts verplaatsen) en personeel dat rondliep in legertenue. Toen ik uit de auto stapte, verscheen boswachter/gids Djean uit het niets en hij week niet van mijn zijde tot het einde van de dag. Er bleek een dagvullend programma op me te wachten, hoewel de inhoud niet werd toegelicht en ik er ook niets over te zeggen had. Djean sprak basaal Engels, hij kende de namen van vogels en andere dieren, maar het was niet goed genoeg voor koetjes en kalfjes.

We begonnen de tour op het centrale grasveld. Op dit open terrein is het gemakkelijker om vogels te zien dan dieper het bos in. Het waren er veel (het reservaat heeft een soortenlijst van 270), maar voor mij vielen de neushoornvogels op – vooral als je ze ziet vliegen. We kwamen ook een vrouwelijk lierhert tegen met haar kalf. En een mannetje met een groot gewei keek ons van een afstand aan: dit kan een sambarhert zijn geweest, want de gids zei dat het niet dezelfde soort was als de andere twee.

Aan de achterkant van het hoofdkwartier begint een 4 km lang bospad. Het is een vlakke wandeling over een pad bedekt met dorre bladeren, zodat alle aanwezige dieren ons van kilometers ver konden horen aankomen. Geen verrassing dus dat de wandeling rustig verliep – we zagen alleen sporen die dieren hadden achtergelaten. Eigenlijk zagen we zoveel tekenen van de aanwezigheid van grote zoogdieren dat ze daar geplant leken te zijn! Er waren voetafdrukken van olifanten, luipaardpoep, botten van een banteng en krassen gemaakt door een beer op een boom.

Daarna trokken we verder met de auto/motor naar een beekje, niet ver van het hoofdkwartier. Twee fotografen waren er al, gefocust op twee herten die aan de andere kant zaten: nog een liehert en een Noordelijke rode muntjak. Dit bleek ook de lunchplek te zijn – inderdaad een prima plek om even uit te rusten; het personeel krijgt hier zijn maaltijden, maar als toerist moet je je eigen eten meenemen. Gelukkig wist ik dat, maar ik had graag mijn oude croissants geruild voor wat van hun gebakken noedels.

De middag zou worden doorgebracht bij één van de uitkijktorens, met een grote kans om banteng te zien. Deze wilde rundersoort was nummer 1 van de zoogdieren die ik hier het liefst wilde zien, dus ik kon niet tevredener zijn met het programma.

We reden 6 km terug in de richting van de hoofdpoort, totdat er een bordje ‘Geen toegang’ verscheen met een hek waarvan de gids de sleutels had. Een smal weggetje, waarop we een konvooi van 4 auto’s van het WWF tegenkwamen, leidde naar de parkeerplaats. Vandaar was het een klein stukje lopen naar de ‘Peacock Watchtower’, die we van achteren benaderden om de dieren niet te storen. De hele structuur is opgezet als een schuilhut met camouflagenetten. Voor het comfort zijn er plastic stoelen om op te zitten terwijl je wacht tot de dieren verschijnen.

De gids had al een banteng gezien toen we de uitkijktoren binnengingen maar ik kon hem niet vinden. Gelukkig begon 15 minuten later de ene na de andere banteng uit het bos te verschijnen in het open gebied met gras en rivierbedding waarover we uitkeken. Vooral de vrouwelijke bantengs hebben een mooie roestbruine vacht die oplicht in het zonlicht. Het was een geweldig gezicht en ik kreeg er geen genoeg van om ze te bekijken. Zelfs een zware tropische stortbui deerde hen niet.

Ik was helemaal blij met deze waarneming totdat de gids zei dat hij hier ooit twee tijgers had gezien en dat hij foto’s op zijn telefoon had om dit te bewijzen. Natuurlijk kwamen de tijgers vandaag niet opdagen, en de olifanten ook niet, hoewel we ze overal om ons heen bomen hoorden kraken. Toch was het een heerlijke plek om een paar uur door te brengen en naar het stille grazen van de bantengs te kijken. Groene pauwen waren er ook, plus vier wilde zwijnen.