Wat is het?
De archeologische opgravingen van Ban Chiang behoren tot de oudste prehistorische vondsten van Zuidoost-Azië. De bewoners die zich vanaf de 4^de eeuw voor Christus in dit gebied vestigden, ontwikkelden nieuwe landbouwtechnieken en gebruikten metalen voor o.a. wapens en sieraden. In graven zijn grafgiften van keramiek en metaal ontdekt.

Cijfer: 6 (Het is een sympathieke plek, die de prehistorische geschiedenis van dit afgelegen hoekje van Thailand goed overbrengt. Helaas zijn er geen locaties met originele vondsten meer te bezoeken.)

Toegang: De entree was gratis, omdat ze in Ban Chiang op de dag van mijn bezoek ‘Werelderfgoeddag’ vierden.

Hoeveel tijd: Anderhalf uur.

Opvallend: Ik ‘deed’ Ban Chiang als een halve dagtocht vanuit de provinciehoofdstad Udon Thani. Udon Thani zelf zal ik niet snel vergeten – ik had een hotel middenin het uitgangscentrum, met bars, meisjes van losse zeden en een jonge olifant die door het verkeer werd geleid.

De volgende dag was het gelukkig geen probleem om in de vroege ochtend een regionale bus te vinden op het stadsbusstation van Udon Thani. Op mijn vraag naar ‘Ban Chiang’ zetten de kaartjesverkopers me op een heerlijk gammele bus naar Nong Mek. Een half uurtje later arriveerden we op de kruising waarvan ik wist dat ik moest uitstappen en verder vervoer voor de laatste 7 kilometer moest vinden. Dat ging zonder problemen: op de hoek stonden twee songthaews te wachten, waarvan ik er eentje charterde om me van en naar de archeologische opgravingen te brengen.

Ik trof Ban Chiang in feestelijke omstandigheden: er was een Werelderfgoedfestival aan de gang. De feestelijkheden leken vooral te bestaan uit eten en drinken en wat zang en dans optredens. Ik meldde me echter eerst bij het imposante museum, waar de belangrijkste vondsten tentoongesteld worden. Aan werelderfgoedlogo’s trouwens geen gebrek in het dorp en voor het museum:

Het museum bestaat uit twee verdiepingen en meerdere zalen. Uitleg is in het Thais en Engels. Het is bijzonder dat zoveel vondsten hier in het plaatselijke museum zijn achtergebleven en niet naar Udon Thani of Bangkok zijn weggevoerd. Er zijn vroege voorwerpen van ijzer en brons te zien.

De meest indrukwekkende en ook globaal spraakmakende vondsten zijn de grote aardewerken potten. De mensen uit Ban Chiang begroeven hun kinderen 2000 jaar geleden in dit soort kleikruiken. Ze braken ook verschillende van deze roodgeverfde potten in stukken om ze toe te voegen aan het lichaam van een overleden volwassene, die ze vervolgens begroeven onder zijn/haar eigen woning.

Het werelderfgoed bestaat uit nog een tweede locatie, Wat Pho Sri Nai, en die ligt zo’n 900 meter verderop in het dorp. Veel mensen lijken hier niet te komen: toen ik voet op het terrein zette, renden twee waakhonden op me af. Gelukkig was de bewaker wakker en riep ze terug. Hier zijn graven te zien waar menselijke skeletten zijn gevonden. Het ziet er allemaal wat gereconstrueerd uit en het zijn ook niet de originele skeletten die je ziet.