Wat is het?
“Rabat, moderne hoofdstad en historische stad, een gedeeld erfgoed” toont verschillende bouwfasen vanaf de Almohaden-periode (12de eeuw) tot heden. De stad werd vanaf 1912 ingrijpend gemoderniseerd door de Fransen, met als resultaat de Ville Nouvelle. Daarbij respecteerden en integreerden ze het oudere, Arabisch-islamitische erfgoed.

Cijfer: 6,5 (Rabat is een prettige en nette stad, die groot en gevarieerd genoeg is om je minstens een halve dag te vermaken. Het algehele gevoel is redelijk modern, maar niet zo grimmig als Casablanca, en de 20e-eeuwse Franse stedenbouwkundigen behandelden het met respect voor het bestaande erfgoed.)

Toegang: Gratis.

Hoeveel tijd: Halve dag.

Opvallend: Ik liep door de straten van Rabat in een lus van ongeveer 11 kilometer: treinstation – Medina – Kasbah – stadsmuren – Hassan-toren – treinstation. Ik sloeg de Fenicisch-Romeinse Chellah over (veel verder weg) waarvan ik wist dat die gesloten was wegens renovatie, en ook de wijk Habous leek geen omweg waard (het is een normale woonwijk met modernistische invloeden).

Ik kwam aan met de trein vanuit Casablanca en bevond me gelijk in de Ville Nouvelle uit het begin van de 20ste eeuw. Opvallende gebouwen langs de Mohammed V-boulevard zijn onder meer het postkantoor en het treinstation. Er is ook veel groen, langs de wegen staan palmbomen.

Omdat ik er op een vrijdagochtend was, was de Medina verlaten. Dat was een uitgelezen kans om wat vrije foto’s te maken van de houten balkons van de winkels.

De Kasbah is een belangrijk herkenningspunt van de stad, maar ik vond het een beetje tegenvallen. De poort Bab Oudaya zou één van de meest opvallende van de Maghreb zijn, maar de versieringen konden mijn aandacht niet lang vasthouden. Wel heb ik genoten van de Andalusische tuinen ernaast, ze liggen verscholen achter een muurtje.

Daarna liep ik verder naar het zuiden. Vanaf de parkeerplaats bij de haven heb je goed uitzicht op de Kasbah en de Andalusische stadsmuren. Aan de overkant van de straat hebben ze een interessante verzameling informatiekubussen neergezet die de verschillende onderdelen van de Werelderfgoednominatie belichten.

Iets meer bergopwaarts ligt de Hassan-toren, die van veraf te zien is, maar alleen goed te fotograferen is als je binnen de ommuurde omheining bent. De twee hoofdpoorten hier worden elk bemand door twee koninklijke bewakers op paarden, aangezien de onvoltooide 12de-eeuwse toren tegenwoordig zijn ruimte deelt met het mausoleum van koning Mohammed V. Het mausoleum is eind jaren zestig ontworpen door een Vietnamese architect en is een heel mooi voorbeeld van 20e-eeuwse architectuur naar mijn mening. Achteraf gezien was dit complex vanwege zijn monumentaliteit mijn favoriete onderdeel van Rabat.

Tot slot liep ik terug door het stadscentrum naar het treinstation. Je komt dan nog langs de ietwat vreemde Sint-Pietersbasiliek – een wit gebouw in art-deco stijl. Hij is nog steeds in gebruik als Rooms-Katholieke kathedraal.