Wat is het?
Het São Franciscoplein in de stad São Cristóvão laat een mix van Spaanse en Portugese koloniale architectuur zien, uit de periode in de 17de eeuw toen beide landen verenigd waren in een politieke unie. Het vierhoekige centrale plein van deze rivierhavenstad, de enige Plaza Mayor in een Portugees-koloniale stad, wordt omringd door belangrijke religieuze en publieke gebouwen.  

Cijfer: 5 (Het blijft ook na mijn bezoek een raadsel waarom alleen dit pleintje is uitgekozen als werelderfgoed.)

Toegang: R$10 (1,85) voor de entree tot het Museum voor Sacrale Kunst.

Hoeveel tijd: Anderhalf uur.

Opvallend: São Cristóvão is een klein plaatsje in de staat Sergipe. Ik trok er meteen heen vanuit de nachtbus Recife-Acaraju, het is een half uurtje rijden met een Uber vanaf het busstation van Aracaju.

Ik had er al niet veel van verwacht, maar o wat is het plein klein. En er is niks te beleven, de straten in het hele plaatsje lijken trouwens uitgestorven. Om het plein staan de Franciscaanse kerk (foto hieronder), het Provinciaal Paleis en nog een kerk/voormalig hospitaal als herinneringen aan de koloniale tijd. Sao Cristovao werd gesticht in 1590 en wordt gezien als de op 3 na oudste stad van Brazilië.

Om er toch nog wat tijd in te investeren, meldde ik me bij het Museum voor Sacrale Kunst. Dat is het soort museum dat ik meestal oversla (veel gewaden van priesters en gouden bekers en zo). Hier lijkt het de enige manier om toegang te krijgen tot de Franciscaanse kerk en het klooster. Er is zowaar nog een toerist uit Sao Paulo die ook een rondleiding wil, dus krijgen we een gids mee. Deze doet erg zijn best en doet zijn relaas grotendeels in het Engels.

Het museum leidt ons niet door de kerk en niet door het klooster (daar zitten nog 3 monniken en die willen geen bezoekers). Wel door een aantal fraaie ruimtes met originele houten vloeren – we moeten zelfs beschermende plastic hoesjes om onze schoenen doen. Ook in de tentoongestelde kunst, meest uit de 18de en 19de eeuw, staat het houtsnijwerk centraal.