Wat is het?
Het Historisch centrum van Olinda herbergt een aantal religieuze en civiele gebouwen die bijzonder zijn qua architectuur en decoratie. Het is ook een groene stad door z’n vele bermen, tuinen en heggen. De stad dankte haar rijkdom aan de suikerrietindustrie van de 17de eeuw.

Cijfer: 6,5 (Het is wel mooi, maar ook een beetje doods.)

Toegang: Naast de gratis te bezoeken kerken ben ik alleen naar binnen geweest in het Franciscaner klooster: 5 reais (0,90 EUR).

Hoeveel tijd: 2,5 uur.

Opvallend: Olinda is zo’n typisch pittoreske koloniale stad zoals er zo veel zijn in Latijns-Amerika. Kleurrijke huizen, geplaveide straten, gelardeerd met te veel kerken (barokke natuurlijk!) voor zijn omvang. Ik verbleef er 3 nachten midden in het oude centrum in Hotel 7 Colinas, een uitspatting aangezien ik nu halverwege mijn rondreis door Brazilië ben. Het heeft weelderige tuinen, een zwembad en een aardig restaurant.

De stad werd herbouwd door de Portugezen nadat de Nederlanders het in 1630 tot de grond toe hadden afgebrand, dus het meeste van wat je nu ziet dateert uit de late 17de of 18de eeuw. Het lijkt helemaal geen stratenplan te hebben: de wegen zijn steil, met ongelijke kasseien, en liggen verspreid over de heuvels. En het is bloedheet!

Gebouwen hier worden beschermd door hekken en honden, een stuk beveiliging dat me pas begon op te vallen sinds ik in Recife aankwam – het noorden van Brazilië dat ik tot nu toe had meegemaakt (van Manaus tot Sao Luis en Fernando de Noronha) was erg ontspannen. Een paar vage figuren hangen rond in de grotendeels lege straten van Olinda (want: heet!). En wat straatverkopers proberen je een schilderij of een rondleiding door de stad te verkopen. Op verschillende huizen staat een bordje dat ze te huur zijn tijdens carnaval, een groot festival hier in Olinda.

Ik heb er 2,5 uur rondgelopen in de vroege ochtend en ik denk dat ik het meeste wel heb gezien. De meest opmerkelijke gebouwen zijn de Sao Bento-kerk (1761), de Atlantic Club (1920) en het observatorium (1890). Ik vond de kathedraal teleurstellend.

Het hoogtepunt voor mij was echter het Franciscaner klooster, met zijn binnenmuren helemaal bedekt met azulejos die zowel het verhaal van St. Franciscus als “profane taferelen” van edelen, kinderen, jagers, schepen en vissers uitbeelden. Het heeft ook indrukwekkend houtsnijwerk in de 17e-eeuwse kapel van het kapittel.