Het Lençóis Maranhenses National Park (LMNP) staat op de nominatie om op korte termijn werelderfgoed te worden. Het is een landschap van zandduinen, met daartussen meren die ontstaan zijn door regenval. Het is geen woestijn (daarvoor regent het hier in het noorden van Brazilië veel te veel) en er is geen permanente waterbron.

De dichtstbijzijnde grote stad met een vliegveld is São Luis. Voor een korte verkenning van het park is de stad Barrerinhas de beste overnachtingsplaats. Ik wist rechtstreeks vanaf de luchthaven van São Luis een plekje te vinden in een gedeelde minibus naar Barreirinhas. Aan de parallelweg bij het vliegveld stonden een paar minibusjes te wachten. Eén van hen had een bordje ‘Barrerinhas’ en de chauffeur nam me graag mee als extra passagier.

In Barreirinhas zijn tal van touroperators die tochten naar LMNP aanbieden. Ze doen allemaal hetzelfde en ze poolen met elkaar om hun auto’s te vullen. Ik koos voor een zonsondergangtour van een halve dag naar Lagoa Bonita. We waren met 10 passagiers, allemaal Brazilianen behalve ik. De tour kostte slechts 90 reais (nog geen 17 EUR). Vanuit Barreirinhas moet je eerst de oversteek maken met een pontje.

Toegang tot het park is alleen mogelijk via een gids met een vierwielaangedreven auto, aangezien de wegen in het park zanderig en modderig zijn en steil op en neer gaan. Je moet je stevig vasthouden, en als je aan de zijkant zit van de open truck zwiepen de takken tegen je lichaam.

De rit van 45 minuten gaat grotendeels door een bosrijk gebied en ik was verrast om te zien dat daar ook mensen wonen en het land bewerken. Er zijn zelfs wat simpele restaurants en souvenirstalletjes.

Bij één van die restaurantjes laten we de truck achter. Hier start de klim naar het zandduinengebied. Maar we moeten eerst zo’n 300 meter door regenwater waden dat tot halverwege je kuiten komt. Dan volgt er nog een korte zanderige klim. Op blote voeten doe je beide het best: het voelt echt heerlijk!

Het uitzicht vanaf de eerste zandheuvelrug is al verpletterend. Vanaf dit moment hebben we ‘vrij’ om te zwemmen of de duinen te verkennen. Er zijn hier twee grote meren gevormd (ik geloof dat ze Lagoa da Prata heten), en ik wandelde een volledige ronde rond één van hen. Het Lagoa Bonita ligt nog iets verderop (net zichtbaar op onderstaande foto), maar het zou volgens de gids op dit moment niet bereikbaar zijn vanwege een te hoge waterstand.

Op mijn wandeling liep ik deels over de ongerepte zandige duinruggen, maar ik kreeg ook natte voeten in het koele water door de kustlijn een stukje te volgen. Het is nergens echt diep.

Er zitten vissen in de meren en er zijn ook vogels. Ik zag een paar kleine plevieren en Amerikaanse steltkluten met hun lange poten.

Eigenlijk kun je het LMNP het best zien vanuit de lucht. Het park is beroemd om en vernoemd naar het ‘verfrommelde laken’-effect, met ontelbare rimpelingen en plooien in het zand veroorzaakt door winderosie. Als je tussen de duinen loopt zie je dat bijna niet, hoogstens wat tweekleurige hobbels.

Maar als je het bekijkt via de terreinweergave op Google Maps, zie je pas hoe apart het geheel er uit ziet:

De zonsondergang stelt vandaag niet veel voor, daarvoor is het te bewolkt. We wachten vanaf vijf uur een tijdje op een zandheuvel om toch te kijken. Het meest valt nog het opstuivende zand op als je zo een tijdje stil zit. De achterkant van mijn benen wordt helemaal gezandstraald.