Cape Split is een landtong die uitsteekt in de Fundybaai, in het westen van de Canadese provincie Nova Scotia. Op mijn weg terug van het verre noorden richting het vliegveld van Montreal bracht ik twee dagen in deze omgeving door. Vooral om het werelderfgoed Grand Pré te bekijken, maar ik had ook een 4 uur lange wandeling uitgezocht in het Cape Split Provincial Park.

Op zondagochtend om half 9 trof ik maar 6 auto’s op het grote parkeerterrein. Er zijn geen parkwachters, maar de wandeling en de uitkijkpunten staan goed aangegeven.

Ik had een kustwandeling verwacht, maar de route start door het bos, licht stijgend over een zandpad en hier en daar wat modderig. De alarmroepen van eekhoorns vliegen me om de oren. Het zijn zowel Amerikaanse rode eekhoorns als de kleinere Oostelijke wangzakeekhoorn (chipmunk). Erg schichtig zijn ze niet.

De route is eenvoudig te volgen, er is één pad langs de oostkant (Minas Basin Trail) en één langs het westen (Scots Bay Trail). Een beetje vreemd is dat er om de 500 meter een blauw bordje aan een boom gespijkerd is met hoe ver je al gelopen hebt. Het lijkt een beetje op de bordjes die je langs de autowegen ziet.

Op het routekaartje staan verschillende uitkijkpunten aangegeven, waar je even van het pad af moet en langs de kustlijn over de baai kunt kijken. Deze afslagen staan onderweg ook goed aangegeven, maar helaas zijn veel van de uitzichten overgroeid. De beloofde kliffen zien er dan ook veel minder ruig uit dan ik verwacht had.

Ik loop dus maar in stevig tempo door. Het blijkt 1 uur en 45 minuten lopen te zijn naar de punt van het schiereiland. Hier is alleen nog gras. Je hebt er een mooi zicht op een sea stack (“brandingspilaar” schijnt het Nederlandse woord te zijn) – een eenzame rots langs de kustlijn. Op de basaltrots zitten natuurlijk weer de nodige aantallen zeevogels. Hier zijn het vooral aalscholvers en grote mantelmeeuwen.

Ik ben niet de enige hier: de auto’s op het parkeerterrein blijken te horen bij een groepje lokale jongens en meisjes. Ze luieren wat in het gras en eten chips. Ook op de terugweg kom ik veel jongeren tegen – er is verder weinig te doen hier in de buurt blijkbaar.

Na ook mijn sap en snacks genuttigd en een tijdje in het gras gezeten te hebben, loop ik via de andere route terug. De Scots Bay Trail is de lastigere van de twee: meer hoogteverschillen en meer stenen. Ook hier heb je weer die uitkijkpunten: met wat moeite zijn hier de kliffen en stranden wel te onderscheiden.

De terugweg is inderdaad een stuk zwaarder dan de heenweg – je kunt de route eigenlijk beter andersom lopen. Ook is het zo tegen het middaguur al behoorlijk warm geworden. Desondanks blijven de wandelaars me tegemoet komen. Na 4,5 uur en 13,9 kilometer gelopen te hebben ben ik weer terug op het parkeerterrein. Daar zijn alle 50(?) parkeerplaatsen bezet en is er zelfs aan de randen geparkeerd.