Wat is het?
De Oude Stad Lunenburg is het beste voorbeeld van geplande Britse koloniale nederzettingen in Noord-Amerika. Het heeft zijn oorspronkelijke, 18de eeuwse stratenplan behouden, inclusief karakteristieke houten lokale architectuur. Het was een belangrijke zeehaven, waar de mensen leefden van de scheepsindustrie en Atlantische visserij. De bevolking van Lunenburg bestaat voornamelijk uit Duitse, Zwitserse en Franse protestanten die gedurende de eeuwen naar Nova Scotia zijn geëmigreerd.

Cijfer: 6,5 (Het is vrij klein en je kunt vrijwel nergens naar binnen, dus je bent er snel uitgekeken. Maar het is een goed bewaard gebleven geheel van kaarsrechte straten en kleurrijke houten huizen.)

Toegang: Gratis. Het visserijmuseum kost 16 CAD (12 EUR)

Hoeveel tijd: Anderhalf uur.

Opvallend: Er was mooi weer voorspeld, maar een hangt een dichte mist over het stadje als ik er om half 10 aankom. Voor parkeren moet je ook nog eens betalen, in het centrum en aan de haven althans.

Het grote visserijmuseum opent net z’n deuren. Op drie verdiepingen staan attributen uit de Atlantische visserijgeschiedenis uitgestald. Het is meer een pakhuis dan een museum dat een specifiek verhaal vertelt. In 1992 is de kabeljauwvangst vanuit Lunenburg en omgeving stopgezet door de Canadese regering vanwege overbevissing.

Daarna loop ik de heuvel op om een aantal straten met originele huizen te bekijken. De meeste stammen uit de late 19de eeuw – eerdere gebouwen zijn door brand verwoest. Ze hebben bijna allemaal een bordje met de constructiedatum en de geschiedenis van het gebouw. Elk huis is net iets anders van kleur en architectuur, het is leuk om de variatie te zien. Alleen de laaghangende elektriciteitskabels zijn niet zo fraai.

In het centrum is een parkje waar verschillende monumenten staan. Eén daarvan herdenkt de Noorse trainingsaanwezigheid hier in de Tweede Wereldoorlog, toen Noorwegen bezet was door de Duitsers. Zeelieden die hier gestrand waren kregen hier een militaire opleiding. En ook de Werelderfgoed-plaquette heeft er een eigen hoekje gekregen, met wat informatieborden eromheen over het Canadese werelderfgoed.

Ik geloof dat ik alle straten afloop, er is een groot hoogteverschil tussen het havengedeelte en de “bovenstad”. Er zijn opvallend veel kerken, van verschillende protestantse denominaties.

Aan de rand van het plaatsje ligt de voormalige Academie. Het blijkt maar 800 meter lopen te zijn vanuit het centrum, dat geeft wel aan hoe klein Lunenburg is (er wonen nu 2000 mensen). Dit schoolgebouw uit 1895 is het meest imposante nog overgebleven gebouw uit de geschiedenis van Lunenburg. Nu huisvest het de lokale bibliotheek en muziekschool, en wordt het verder gerestaureerd.