Wat is het?
Het Nationaal park Gros Morne is bekend vanwege zijn rol in de evolutionaire geschiedenis en zijn landschappelijke schoonheid. Het is één van de zeldzame plaatsen op aarde waar het fenomeen van het bewegen van continenten zichtbaar wordt, en waarbij diepe oceaankorst en de rotsen van de aardmantel bloot zijn komen te liggen. Het park ligt aan de westkust van Newfoundland en herbergt verder veel rotsformaties, fjorden en watervallen.

Cijfer: 8 (Het park is heel gevarieerd met prachtige vergezichten, en ik heb er een paar fijne wandelingen gemaakt. Ik had het graag nog wat “wilder” gezien, en ook ben ik geen enkele kariboe of eland tegengekomen, de meest voorkomende grotere zoogdieren in dit park.)

Toegang: Onderdeel van Canada’s Discovery Park Pas, die ik vooraf aanschafte voor 72,25 CAD (55 EUR) en die toegang geeft tot alle nationale parken. Anders kost het 10,50 CAD per dag, maar er wordt niet echt gecontroleerd en er is geen formele entree.

Hoeveel tijd: Ik was er 2,5 dag.

Opvallend: Het Gros Morne National Park in Newfoundland is niet erg bekend en ontvangt niet zoveel bezoekers – toen ik er half juni was, waren er meestal maar een of twee auto’s op de parkeerterreinen van de uitkijkpunten en startpunten van de wandelingen. Bij de laatst bekende telling (2018) zag het ongeveer 39.000 bezoekers.

Het park heeft een grote verscheidenheid aan landschappen, variërend van gletsjers en fjorden tot zoetwatermeren, tuckamore-bos (wat in goed Nederlands Krummholz schijnt te heten) en kliffen aan de kust. Praktisch gezien is het park opgesplitst in een noordelijke en een zuidelijke zone, gescheiden door Bonne Bay.

De noordelijke zone wordt doorsneden door Highway 430, wat nogal hinderlijk is vanwege te hard rijdende vrachtwagens en ander doorgaand verkeer. Mijn start was desondanks veelbelovend: bij het uitkijkpunt op de Gros Morne-berg wees een andere reiziger me op een beer die op een hooggelegen weide rondliep. Deze was alleen met een verrekijker te zien.

Op mijn eerste middag in het park maakte ik een paar korte wandelingen gemaakt, het Berry Head Pond-pad (een lus rond een meer) en Lobster Cove Head (met een vuurtoren en tuckamore-bomen).

Rijdend door het zuidelijke deel van het park, trekt Tablelands meteen de aandacht: het is een kale, bruine bergketen tussen de omliggende groene, beboste hellingen. Het zag er prachtig uit met de nog resterende stukjes sneeuw en ijs op de bovenkant en flanken. De oorsprong ervan is ook fascinerend en het is een essentieel onderdeel van waarom dit park een werelderfgoed is geworden: het is waar diepe oceaankorst en de rotsen van de aardmantel bloot komen te liggen nadat ze zijn opgetild door de werking van platentektoniek.

Een gemakkelijke wandelroute van 4 kilometer lang, met informatieborden, brengt je er dichtbij. Er is hier geen ‘echte’ grond, alleen enkele specialistische plantensoorten zoals bekerplanten kunnen overleven.

De Green Gardens-wandeling is een prima combinatie met Tablelands, omdat het een totaal ander landschap heeft en er toch slechts 5 kilometer van verwijderd is.

Dit is een zwaardere wandeling (met het label ‘medium’, 9 kilometer retour). Je klimt over een heuvelrug en daalt dan af richting kust. Onderweg biedt een tuckamore-bos beschutting tegen de zon: deze tuckamore-bomen zijn een ander kenmerk van dit park. Het zijn sparren- en dennenbomen die door de wind en het winterweer in hun groei worden belemmerd, zodat ze naar één kant leunen. Het pad eindigt bij een lange kuststrook met weiden, met uitzicht op brandingspilaren en fijne plekken voor een picknick.

Op mijn laatste dag deed ik de Western Brook Pond Tour. Deze boottocht is het meest populaire om te doen in het park: je moet weken van tevoren reserveren en toen ik op de parkeerplaats aankwam, waren 2 bussen net hun (oudere) passagiers aan het uitladen. Het is 3 kilometer lopen van de parkeerplaats naar het dok.

De tourgidsen waren wat te jolig naar mijn smaak en de boot erg vol, maar het landschap stelde opnieuw niet teleur. Western Brook Pond is een binnen- of zoetwaterfjord sinds het van de zee is afgesneden. Ik vond het erg vergelijkbaar met de Noorse Geiranger Fjord, met watervallen, vreemd gevormde rotsen en torenhoge rotswanden (tot 700 meter hoog) langs de route.