Wat is het?
Nationaal park Miguasha herbergt de best geconserveerde en meest productieve fossielenvindplaats uit de periode die bekend staat als het Tijdperk der Vissen. De fossielen hebben de wetenschap meer inzicht gegeven in de ontwikkeling van vis naar amfibie. Ze dateren van ca. 370 miljoen jaar geleden.

Cijfer: 6 (Misschien niet spectaculair, maar wel goed gepresenteerd en een leuke manier om iets over ‘oude’ vissen te leren.)

Toegang: 9,25 CAD voor het park en 11,52 CAD voor het museum (samen 16 EUR)

Hoeveel tijd: Twee uur.

Opvallend: Het Miguasha Nationaal Park ligt op het Gaspé schiereiland in de provincie Québec. Hoe verder ik vanaf de hoodstad naar het noorden reed, hoe dramatischer het landschap werd: snelstromende rivieren waar je op zalm kunt vissen, dichte bossen, de eerste bergen (de Appalachen). Kilometers voor de afslag vanaf de doorgaande weg staat ook het Miguasha werelderfgoed al aangegeven. Van zo’n bord word ik altijd al blij.

Ik bezoek het park de volgende ochtend, ik ben er bij het openingsuur van 9 uur en in het bezoekerscentrum moeten ze voor mij de deur open doen. Ik krijg enthousiaste uitleg in het Quebec-Frans wat je hier allemaal doen kunt. Gelukkig weet ik het wel zo ongeveer, want het meeste van dit dialect gaat geheel aan mij voorbij.

Ik word eerst naar een aparte zaal geleid, waar de Elpistostege watsoni (“de Koning van Miguasha”) is te zien. Dit volledig complete exemplaar van de enige in zijn soort is pas in 2010 gevonden en verdient blijkbaar een speciale behandeling.

In het ‘gewone’ museum wordt het verhaal verteld over hoe de fossielen hier ontdekt zijn. Een geoloog op zoek naar steenkool vond de eerste exemplaren in 1832. Later werd er op veel grotere schaal gegraven en gezocht, vooral Zweedse wetenschappers waren erg actief en betaalden de lokale schatgravers om materiaal naar Stockholm te verschepen. Pas in 1972 is het gebied (een kuststrook van 3 kilometer lang) door Canadese overheid beschermd.

De vissen uit deze tijd zien er niet allemaal zo uit als we ze nu kennen. Eén van de eerste vondsten is wat op een schildpad leek, maar uiteindelijk een primitieve vissoort met een benen pantser over kop en ribbenkast bleek te zijn.

Als ik het museum uitloop geeft mijn telefoon aan dat het al half 11 is – ik zal toch geen anderhalf uur in het museum zijn geweest? Het blijkt dat je hier zo dicht bij de grens met de volgende provincie New Brunswick bent, dat de telefoon automatisch naar die tijdszone overschakelde (een uur later).

Buiten is een 3,6 kilometer lang wandelpad aangelegd. Dit gaat vooral door het bos, maar aan het begin is er een trap naar beneden, naar het strand en de kliffen waar de fossielen gevonden zijn. Het klif is samengesteld uit afwisselende lagen van steen en slib. Het strand ligt vol met stukken leisteen. Vooral na de fossielen in het museum gezien te hebben, denk je hier ook steeds afdrukken in de steen te zien. Dat maakt het een leuke plek om een tijdje rond te lopen, je weet nooit wat je tegenkomt!