De Huichol-route is de meest waarschijnlijke volgende werelderfgoednominatie van Mexico. Het is een oude pelgrimsroute van de Wixárika (Huichol)-indianen. De meeste van de 5 locaties liggen ver buiten de gebaande paden in de bergen en woestijnen van Centraal-Mexico en er is toestemming van de inheemse gemeenschap nodig om ze te bezoeken. Maar er is één relatief gemakkelijke locatie in de buurt van de stad Guadalajara: Xapawleyeta ligt op het Isla de los Alacranes in het meer van Chapala. Het merengebied zelf is een weekendbestemming voor de stadsmensen en een populaire plek voor Amerikaanse gepensioneerden vanwege het zonnige en warme microklimaat.

Directe bussen naar Chapala vertrekken elk half uur vanaf het oude busstation van Guadalajara. Op de pier van Chapala is een kiosk waar je normaal gesproken een boottransfer zou moeten kunnen kopen, maar die was gesloten toen ik om 9 uur aankwam en dat bleef de hele ochtend zo. Om 10 uur begon een schipper privévaarten te verkopen vóór de kiosk, hij had een lijst met bestemmingen en prijzen. De kosten voor Isla de los Alacranes (Schorpioeneiland) bedragen 520 pesos (23 EUR) voor een retour, inclusief een bezoek aan het eiland van een half uur. Je chartert een hele boot, geen zitplaats.

Het meer van Chapala is het grootste meer van Mexico, maar met 80 bij 18 kilometer is het ook weer niet echt enorm: binnen 10 minuten kwamen we aan op het Isla de los Alacranes. Ik had er van tevoren vreselijke dingen over gelezen: dat het overspoeld wordt door toeristen, veel afval heeft en teveel restaurants. Maar omdat ik vroeg was, was ik de enige op het eiland. De aanwezigheid van een verscheidenheid aan vogels en bloemrijke bomen was een aangename verrassing. Het eiland is klein, het duurt minder dan 5 minuten om van het ene uiteinde naar het andere te lopen.

Het was niet moeilijk om de heilige plaats van de Wixárika (Huichol)-indianen te vinden: het ligt recht voor de aanlegsteiger en heeft een tweetalig informatiepaneel. Wat je ziet is een rotspunt, met de overblijfselen van een stenen hut erop. In de hut zijn offers (kaarsen, kokosnoten, linten) achtergelaten. Er is ook een heilige boom.

Volgens de legende werd Watakame (“de eerste cultivator”) hier gered van een grote overstroming, hij hakte een zalateboom om om een ​​kano te bouwen en redde zichzelf samen met een vrouwelijke zwarte hond, die later veranderde in de eerste vrouw en de moeder van de mensheid. De Wixárika komen naar deze heilige plek op hun jaarlijkse pelgrimstochten om offers te brengen aan hun voorouders en de goden.

Na Chapala pakte ik de bus naar één van de andere plaatsjes langs het meer: Ajijic. Positief gezien is het een kleurrijk plaatsje met stenen straatjes, aan de randen is het wat Amerikaanser met een drukke doorgaande weg en grote supermarkten. Toen ik naar een leuk uitziende plek liep om te lunchen, merkte ik al op dat er binnen veel oudere Amerikanen zaten. Ik was heel snel weer weg toen de restaurantmanager tegen me zei: “Je bent hier niet voor de bingo, hè?”