Wat is het?
Het Archeologisch park en de ruïnes van Quirigua omvatten de overblijfselen van een regionaal belangrijke Maya-nederzetting. Het is vooral bekend om zijn verzameling beeldhouwwerken en stenen monumenten uit de 8ste eeuw. De uitgehouwen kalenders en stenen met hiërogliefen vormen belangrijke bronnen voor de studie van de Maya-beschaving.

Cijfer: 7 (Dit was het laatste van de 9 Maya-werelderfgoederen op de lijst die ik nog “moest” bezoeken. Vooraf denk je, wat kan het nog toevoegen? Toch hebben ze allemaal iets speciaals, hier is het de kwaliteit van de beelden.)

Toegang: Toegang voor buitenlanders tot de ruïnes kost 80 Quetzal (9 EUR).

Hoeveel tijd: Een uur is voldoende.

Opvallend: De toegangsweg tot het park ligt tussen de bananenplantages. Als een tuktuk me er rond kwart over 3 in de middag heen brengt, moeten we even wachten tot een lading bananen zich verplaatst heeft over de carrousel.

De entree van het park voelt meteen goed. Ik krijg een mooi entreekaartje en een folder over de site in het Engels (beiden zelden gezien deze reis). Het heeft net 2 uur lang hard geregend, maar het bos ontwaakt weer en er zijn veel vogels actief. Het is maar een korte wandeling voor je op het “plein” van de beelden staat.

In 2020 is het park een half jaar gesloten geweest door orkaanschade. Sommige delen hebben 1,8 meter onder water gestaan. Ze hebben veel modder en water af moeten voeren. Maar nu ligt alles er keurig bij. Je loopt langs de monumenten over een vlonderpad, de grond is hier al snel drassig, ook al na de regenbui van vanmiddag.

Op het eerste deel van het terrein staan vooral steles: grote stenen monumenten met inscripties en afbeeldingen van belangrijke personen. Bij de eerste vallen me wat onbedoelde inscripties op, het is “historische graffiti”, deels gemarkeerd met het jaar 1881 toen Quirigua werd bezocht door de Britse archeoloog Maudslay. Het is niet meer te lezen of hijzelf namen en jaartallen in de stele heeft gekrast.

Gelukkig zijn de andere steles onbeschadigd. Toen ze zijn ontdekt lagen ze op de grond, ze staan nu weer fier overeind en meestal ook op de plek waar ze gevonden zijn. De lokale zandsteen is erg sterk, dat is waarschijnlijk de reden dat deze sculpturen beter bewaard gebleven zijn dan die elders in het voormalige Maya-rijk.

Behalve steles zijn er ook altaren en zoömorfe en antropomorfe beelden te zien: dieren als mensen afgebeeld, of mensen met dierlijke eigenschappen. Deze god heet de “drager van de wereld” en heeft een schild als een schildpad.

Aan het eind van het park ligt de Acropolis. Je loopt eerst een aantal steile trappen op, en komt dan bij de resten van het ceremoniële centrum van de stad. Ook ligt hier het balspelveld. Er zijn nog meer met gras overwoekerde onnatuurlijke heuvels op het terrein, hieronder moeten nog meer gebouwen liggen. Maar voor de bouwwerken hoef je op dit moment niet naar Quirigua toe, het gaat echt om de beeldhouwkunst.

Ik overnachtte in het nabijgelegen dorpje Quirigua, in de Posada de Quirigua. Dit is een simpele maar schone en van alle gemakken voorziene lodge, al 17 jaar gerund door een Japanse vrouw. Echt een fijne plek om een paar uur door te brengen: de twee uur die ik moest wachten totdat een tropische regenbui voorbij was, luierde ik lekker in een hangmat. ’s Avonds stond er een overheerlijk Japans menu voor me klaar.

Ik moest wel steeds denken hoe eenzaam deze vrouw hier moet zijn, er komen tegenwoordig ook nog maar weinig gasten. Aanloop van honden heeft ze wel: zelf heeft ze er maar eentje, maar toen ik aankwam stonden er drie me op te wachten. De buurhonden doen ook alsof ze thuis zijn, de grootste lag tijdens de regenbui zelfs de hele tijd op tafel te slapen.