Wat is het?
Het Walvisreservaat El Vizcaino is de belangrijkste bloedplaats van de grijze walvis, die jaarlijks langs de westkust van Canada, de VS en Mexico migreert. De walvissen zoeken voor de paring en de geboorte twee specifieke, ondiepe lagunes op in het El Vizcaino reservaat in Baja California. Het gebied wordt ook veelbezocht door dolfijnen, zeeleeuwen, zeehonden en vogels.

Cijfer: 7,5 (Dit is het enige werelderfgoed dat hoofdzakelijk aan walvissen is gewijd. Ik heb in de loop der jaren al meer walvistours gedaan (IJsland, Azoren, Valdes-schiereiland), maar dit was veruit de meest productieve én de meest plezierige ervaring.)

Toegang: Mijn walvistour kostte 60 US dollar. Daarin zit 90 pesos (4 EUR) aan entree tot het park inbegrepen.

Hoeveel tijd: De tour duurde 2 uur. Met heen en terug rijden erbij ben je zo’n 5 uur kwijt.

Opvallend: Ik bezocht de grijze walvissen in de San Ignacio-lagune, een van de twee locaties die deel uitmaken van het walvisreservaat van El Vizcaino. De B&B waar ik verbleef (Ignacio Springs) boekte de walvistour voor mij – ik dacht dat je zo vroeg mogelijk moest boeken, maar ze reserveerden gewoon pas de avond ervoor. Zoals altijd bij tochten op zee geldt: het weer en de wind kunnen ervoor zorgen dat de tours niet doorgaan, dus het is het beste om een ​​paar dagen in het gebied te blijven (ook om de nabijgelegen rotstekeningen van de Sierra de San Francisco af te vinken).

Vanaf de stad San Ignacio, die aan Highway 1 ligt, is het nog een 1-1,5 uur rijden om bij de eigenlijke lagune te komen. De eerste 45 km gaat over een gemakkelijke verharde weg, de laatste 15 over een relatief hobbelige onverharde weg. Er zijn hier niets anders dan een paar basiskampen en een waddenachtig landschap.

Ik ging met Antonio’s Ecotours. Er kunnen maximaal 12 personen op de boten, maar op de mijne waren er slechts 5. Ik werd verwelkomd bij Antonio’s, kreeg een veiligheidsvest aan en we stapten in de kleine motorboot. De boten mogen alleen walvissen spotten aan de monding van de lagune, niet in de lagune zelf, omdat die te ondiep is en de walvissen in het nauw zou kunnen brengen.

De tour duurde 2 uur, waarvan slechts 10 minuten voor het varen van en naar het belangrijkste uitkijkpunt. We gingen “de zone” binnen en wachtten. Het duurde niet lang totdat we walvisactiviteit links en rechts te zien kregen.

De parkbeheerders schatten dat op het moment van mijn bezoek (1 februari) 100 grijze walvissen aanwezig waren in de lagune. Dit aantal blijft stijgen tot eind februari, wanneer het er wel 200 kunnen zijn. Soms komen er ook andere soorten, zoals orka’s (die op de grijze vinvisbaby’s jagen). We zagen ook tuimelaars en schildpadden.

Met zoveel walvissen om ons heen konden we genieten van hun gedrag. We zagen er een paar in de verte met bijna hun hele lichaam uit het water springen. We brachten geruime tijd door met een moeder en een kalf, de kleine die de hele tijd aan mama’s zijde bleef en kleine wolkjes water produceerde. We vonden er ook één slapend – gewoon een groot ding dat op het water dreef, totdat hij geïrriteerd raakte door onze aanwezigheid, zijn hoofd ophief en verder ging.

Er is een aantal redenen die dit zo’n unieke plek maken: (1) de enorme hoeveelheid walvissen die je ziet, vaak ben je omringd door meerdere tegelijk, (2) de kans om moeders en kalveren samen te zien, (3) het feit dat de walvissen niet zomaar langs komen zwemmen, maar daadwerkelijk in het gebied leven (paren, broeden), (4) hoe dicht je bij ze komt, ze kunnen soms zelfs worden geaaid, (5) de kleinschalige benadering van het walvistoerisme (kleine boten, en ze laten elkaar met rust en verdringen zich niet rond waarnemingen zoals vaak wordt gedaan bij jeepsafari’s).