Wat is het?
De Vuurtoren van Cordouan is een 17^de-eeuwse vuurtoren, die 7 kilometer van de kust staat. Hij waarschuwt schepen die vanaf de Atlantische Oceaan richting Bordeaux varen. Het was een prestigeproject van de Franse koning Hendrik IV, die luxe bouwmaterialen liet aanvoeren. In de 18^de eeuw werden er nog vier verdiepingen aan toegevoegd. Sindsdien is de toren ruim 67 meter hoog.

Cijfer: 6,5 (De tocht er naar toe is eigenlijk het leukst: door het steeds ondieper wordende water met dit baken aan de horizon. Van binnen is hij nogal steriel en je vraagt je af wat het nut is van al die paleiselijke versieringen).

Toegang: De entree tot de vuurtoren kost 15 EUR. Verder kun je hem alleen met een boottour bereiken, wat ook nog eens 30 EUR kost.

Hoeveel tijd: De tour (boottocht + bezoek vuurtoren) duurt een kleine 4 uur.

Opvallend: Al 5 weken van tevoren heb ik een kaartje voor deze tour geboekt bij Vedettes La Bohème. Er is een viertal maatschappijen dat de tocht naar de vuurtoren maakt. De meesten vanuit Royan, maar ik vertrek uit Verdon-sur-Mer. Daarvoor heb ik al een kleine 2 uur in de trein moeten zitten vanuit Bordeaux én een half uur moeten lopen van het verlaten stationnetje van Verdon naar de Port Medoc waar de boot vertrekt. Ik heb nog net een half uurtje over om te lunchen op één van de terrasjes aan de haven.

Het aantal toeristen dat tot de vuurtoren wordt toegelaten is beperkt tot 400 per dag. Op ‘mijn’ boot zitten er een stuk of 50. Het is een rustige vaart door de monding van de Gironde. De vuurtoren ligt op een rotsplateau dat zo ondiep is, dat de boot er niet helemaal naar toe kan varen. Voor de laatste paar honderd meter moeten we daarom overstappen op een amfibievoertuig en worden we in twee groepen verdeeld. Het water staat nog hoog genoeg om ons precies voor de  ‘voordeur’ af te zetten.

Van dichtbij is het het beste te zien dat de vuurtoren ontworpen is als een soort paleisje. Het is gebouwd in neoclassicistische stijl, in de traditie van de vuurtorens uit de klassieke oudheid.

We worden meteen naar binnen geloodst voor de rondleiding. Via 301 traptreden kun je naar de top. De rondleiding is in het Frans – niet te verstaan voor mij in de galmende zalen. Ik geloof dat ik de enige aanwezige buitenlander ben. Er zijn folders in het Engels en Duits die wat achtergrondinformatie geven, maar lang niet zo uitgebreid als de informatie van de gids.

Op de weg omhoog stoppen we op verschillende verdiepingen. In de binnenkant van de toren zijn ruimtes ingericht. Er is een koninklijk appartement. En een kapel. Het mooist echter zijn de marmeren vloeren.

Bovenin kun je naar buiten en een rondje lopen achter een balustrade. Je hebt vanaf hier een mooi zicht op de ondiepe zee en de zandbanken. Er loopt duidelijk een stenen pad door de zee tot de ingang, dat droog valt bij laag water.

Beneden zijn er nog wat bijgebouwen met een souvenirwinkeltje en een tentoonstelling. Na zo’n anderhalf uur op het vuurtoreneiland moeten we terug naar de boot. Het water staat inmiddels een stuk lager en we moeten een stukje lopen over het stenen pad om bij het amfibievoertuig te komen. Ik slaag erin mijn voeten en broekspijpen droog te houden; de Franse medepassagiers zijn met hun korte broeken en waterschoenen helemaal voorbereid op waden door het water.

Het is inmiddels zonniger dan eerder op de dag, dus de vuurtoren ligt er nog wat stralender bij. Hij is nog steeds in gebruik, de groene/rode lichten werken op elektriciteit.

Op de terugweg naar de boot worden we afgezet op een zandplaat. We moeten er een kwartiertje wachten totdat het amfibievoertuig twee andere groepjes heen en weer heeft gevaren naar de boten die een stuk verderop liggen te dobberen. Ik heb mijn schoenen uitgedaan en sta met blote voeten in het zand. Er stroomt wel wat water overheen, maar de zandplaat is groot en hoog genoeg voor een flinke groep mensen.