Wat is het?
Guanacaste is een beschermde zone in het noorden van Costa Rica, een strook van de kust van de Stille Oceaan tot 100 kilometer landinwaarts. Het heeft zowel op land als aan het water unieke karakteristieken, zoals nestgebieden van zeldzame zeeschildpadden en tropisch droog woud. In het gebied komen diersoorten samen vanuit de hele regio tussen Mexico en Brazilië.

Cijfer: 5,5 (Je moet wel erg van bomen houden om dit mooi te vinden. De afgelegen en zelden door anderen bezochte locatie maakte het voor mij nog wel een beetje bijzonder.)

Toegang: Toegang tot het deel dat ik bezocht, Estacion Experimental Forestal Horizontes, kost 15 US dollar – van tevoren te betalen via bankoverschrijving (!).

Hoeveel tijd: Ik was er 2,5 uur.

Opvallend: In Horizontes wordt een stuk tropisch droog woud beschermd. Het ligt hemelsbreed maar zo’n 20 kilometer achter het vliegveld van de Noord-Costa Ricaanse stad Liberia. Het aanrijden gaat dan ook prima, tot de laatste 4 kilometer. Die is onverhard – soms bedekt met zand en dan is het goed te doen, maar op andere plekken hebben ze grove stenen gestort. Met een gewone personenauto red je het hier niet. Dit is voor de tweede keer deze reis dat ik blij ben dat ik een auto met verhoogde bodem gehuurd heb.

Bij de entree wacht een vriendelijke beheerder me op. Hij weet van mijn komst. Ik heb niet het idee dat er hier veel mensen komen, misschien ben ik wel de enige deze week. “Kom je voor de vogels?” Dit type bos is blijkbaar ook in trek bij de vogelaars, de droogte trekt natuurlijk weer heel andere vogelsoorten aan. De man legt me aan de hand van een kaartje uit dat er verschillende wandelroutes zijn. Ik mag overal in.

Het lijkt wel wandelen in Nederland, want de routes hier zijn ook met gekleurde paaltjes aangegeven. Ik start met de groene route, de Sendero El Guaracho. Het is nog maar kwart over 8 in de ochtend, toch is het al bloedheet. De omgeving en het klimaat hier doen erg aan Australië denken.

Ondanks de droogte hebben veel van de bomen toch volop bladeren. Dat maakt het wandelen in ieder geval wat aangenamer. Het pad is eenvoudig, vlak en 2.5 kilometer lang. Toch doe ik er anderhalf uur over: ik maak veel foto’s van bomen die me belangrijk lijken (een stuk of 30 hebben er een nummertje) en probeer zonder veel succes ook wat vogels vast te leggen.

Na de eerste wandeling heb ik het al zo warm dat ik besluit er niet nog eentje te doen. Ik ga alleen nog naar het Arboretum, de bomentuin. Hier staan veel verschillende soorten bomen uit deze streek bij elkaar. Met een bordje met hun naam erbij. Mijn favoriet is de pochote, met een stam met dikke stekels.

Het is lastig om hier dieren te zien. Alleen de hagedissen en leguanen vinden deze hitte en de dorre bladeren op de grond wel fijn. Als je aan het wandelen bent schieten ze steeds voor je voeten weg. Stil wandelen kan hier sowieso niet, de de droge bladeren kraken. Dit is het mooiste exemplaar dat ik tegenkwam. Hij zat te poseren langs de toegangsweg.