Manuel Antonio is een gehucht bij het Manuel Antonio Nationaal Park, het kleinste maar ook het best bezochte park van Costa Rica. “Veel te druk” zeiden ze tegen me in mijn vorige overnachtingsplaats Drake Bay. Als ik er aankom valt het inderdaad niet mee: het ligt aan de kust en er is een groot zandstrand, dus het ziet er allemaal uit als een goedkope Spaanse badplaats. Toeristen lopen met glazen bier in de hand over straat en de lokale bewoners proberen weer geld bij te verdienen door parkeerplaatsen te verhuren.

Gelukkig heb ik een hotel mét eigen parkeerplaats zo’n 50 meter van de ingang van het nationaal park. Een kwartier voor de openingstijd van 7 uur sta ik daar al te trappelen. In totaal verzamelen zich nog zo’n 30 mensen achter mij. Ik had vooraf al een kaartje via internet gekocht, ik dacht dat dat verplicht was, maar de mensen voor mij kunnen nog gewoon bij de ticketautomaat terecht.

Er zijn meerdere wandelpaden door het park aangelegd. Alle 4 Costa Ricaanse apensoorten komen hier voor, maar ik ben maar op zoek naar één zoogdier: de luiaard. En dan liefst nog de tweevingerige luiaard, die heb ik nog nooit gezien (alleen de drievingerige soort, in Guyana en Colombia).

Ik loop voor de meute uit, in de rust van het park. Dat betekent wel dat ik zelf mijn dieren moet spotten. Ik kijk dus zo ongeveer in elke boom met blaadjes of er een luiaard in zit. Maar niks. Ook geen vogels of andere dieren trouwens, het is wat dat betreft het stilste natuurgebied dat ik tot nu toe in Costa Rica ben tegengekomen.

Ik loop het vlonderpad dwars door het park helemaal af naar twee uitkijkpunten, waarvan het eerste het mooiste is. Hier kun je ook even uitrusten van de klim, want zelfs ’s ochtends vroeg is het hier vochtig heet.

Om 9 uur loop ik weer richting de uitgang. Het is nu echt druk geworden in het park. Ik loop over de bredere weg in plaats van het pad, daar heb je wat meer de ruimte. Als ik een groepje mensen onder begeleiding van meerdere gidsen aandachtig door een kijker naar een boom zie turen, weet ik dat ik daar even bij aan moet sluiten.

En inderdaad is het een luiaard. Hij ligt lekker achterover op een tak, vrij hoog in een boom. Met mijn goede zoomlens kan ik hem gelukkig wel zien. Maar heeft hij nu twee of drie vingers? Ik kan het niet zien. Maar de soorten verschillen ook door hun vacht (glad versus ruig) en hun ogen (de drievingerige heeft een zwarte band om zijn ogen).  Vooral door het laatste kenmerk denk ik dat dit toch ook weer een drievingerige luiaard is.

P.S.: als ik later op de ochtend de bergweg afrijd, weg van Manuel Antonio, staat er na een paar kilometer een auto dwars over de weg. De bestuurder zag dat een luiaard deze drukke weg probeerde over te steken. Dat kan in het tempo van een luiaard wel even duren. Daarom pakte de bestuurder hem op en ik was net op tijd om de luiaard veilig aan de overkant in een boom geplaatst te zien worden.