Vanaf het kustplaatsje Drake Bay loopt er een 20 kilometer lang wandelpad naar San Pedrillo Station, aan de rand van Corcovado Nationaal Park. Op deze zondagochtend besluit ik een gedeelte daarvan te gaan lopen: ik vertrek om 8 uur en neem me zelf voor om om 10.30 uur om te keren zodat ik rond lunchtijd weer terug ben. De wandeling is voor mij sowieso al wat langer omdat mijn pension aan de andere kant van het langgerekte plaatsje ligt. Eerst loop ik dus langs de supermarkt, een aantal restaurants en de landingsplek van de boten.

De onverharde weg wordt steeds smaller tot er een voetpad overblijft. Dit kustpad is gemakkelijk te volgen en ook goed onderhouden. Meerdere keren moet je een riviertje of stroompje oversteken, en dan is er altijd een brug aangelegd of op z’n minst een stapel stenen neergelegd. Het pad loopt langs het ene na het andere idyllische strandje. Op het eerste daarvan ga ik even in de schaduw zitten en weet voor het eerst een paar ara’s goed te fotograferen. Behalve dan dat ze hun kopjes net de verkeerde kant op hebben.

De verschillende bestemmingen langs de route staan aangegeven. Het verste is 6 uur, en dan moet je dezelfde weg ook weer terug. Er is maar één pad en je kunt eigenlijk niet verkeerd lopen.

Ik loop in een langzaam tempo over het bospad en geniet van de omgeving. Ik kom vlakbij een groep Witschouderkapucijnaapjes terecht. Het zijn er wel 10 en ze zitten op de grond. Het lijkt wel een speeltuin, de kleintjes hangen aan de takken te zwaaien en wat ouderen zitten elkaar achterna. Daarbij speelt een tunneltje een belangrijke rol: steeds weer rennen ze daar doorheen en steken hun kopje dan aan de andere kant er weer bovenuit. Ze lijken zich niet aan mij te storen en ik blijf een hele tijd kijken.

Het pad is grotendeels vlak en zoals gezegd keurig onderhouden. Er zit één klim in het parcours, en die wordt door trappen en leuningen vereenvoudigd.

Langs het pad ligt ook een aantal hotels. Bij het Corcovado Jungle Hostel stop ik even voor een fris glas ananassap. Dan gaat het weer verder, met strandjes en rotsformaties aan de kust.

Op een gegeven moment krijg ik gezelschap van twee honden, die de rest van de tocht met me mee blijven lopen. Eentje kijkt bij iedere bocht achterom of ik nog wel volg. Als ik een bruggetje over ga, lopen zij door het water om zich wat op te frissen of te drinken. “Honden hebben hier een prachtig leven”, zei de beheerder van mijn hotel gisteren al. Ze lopen vrij rond, rennen met vriendjes langs het strand en melden zich tegen de avond weer thuis.

Met de tweeënhalf uur die ik mezelf gegeven had eindig ik uiteindelijk bij het Punta Rio Claro, de entree tot een beschermd natuurgebied. Op de wegwijzers langs het pad staat het als Marenco aangegeven, naar een lodge die daar ligt. Ik heb er veel langer over gedaan dan stond aangegeven, maar ben dan ook vaak gestopt voor van alles.

In zo’n anderhalf uur loop ik daarna weer terug naar het beginpunt. Bij de start van het pad ligt de Kalaluna Bistro – een wat duurder restaurant, maar ze hebben verse tonijn en dat heb ik wel verdiend na deze wandeling van bijna 15 kilometer in een vochtig klimaat.