Wat is het?
De Talamanca reservaten omvatten een grote bergketen die bedekt is met dichte bossen. Hij loopt onafgebroken door tussen Panama en Costa Rica. De bergketen is ontstaan door glaciale activiteit. Zowel de hoge bergen als de natuurlijke bossen zijn uniek voor Centraal Amerika. Het is ook een landbrug die dier- en plantensoorten uit Noord- en Zuid-Amerika met elkaar verbindt. De omvang van het gebied, de goede bescherming en het voor mensen ondoordringbare terrein maken dat de natuur hier ongestoord haar gang kan gaan.

Cijfer: 7 (Omdat het zo ondoordringbaar is, is het lastig te bezoeken. Van de 6 beschermde zones die samen het werelderfgoed vormen, kun je alleen Tapantí Nationaal Park op eigen gelegenheid verkennen. Tapanti vormt de noordgrens van het Talamanca gebergte en zelfs daar kom je maar een klein stukje in – je hebt het dus eigenlijk over de rand van de rand van het gebied, en dat is jammer. Wat je ziet is vooral heel veel regenwoud.)

Toegang: Vanwege de coronamaatregelen wordt er maar een beperkt aantal toeristen per dag binnengelaten in het Tapanti NP en moet je vooraf online boeken. Een kaartje kost 15 EUR. De ochtend dat ik er ben zie ik geen enkele andere toerist – alleen het onderhoudsmannetje kom ik twee keer tegen.

Hoeveel tijd: Halve dag om een indruk te krijgen. Om het gebied echt te leren kennen moet je een meerdaagse trektocht maken.

Opvallend: Vanuit mijn overnachtingsplaats Orosi reed ik in een half uurtje naar de toegangspoort tot Tapanti NP. Het is een mooie rit door het groen en langs de landbouwgronden van de Orosi-vallei; het laatste gedeelte is een onverharde weg. Ik ben er om 8 uur, dat is ook het moment dat het park opengaat.

Op aanraden van de Zwitserse eigenaren van mijn pension laat ik de auto achter bij de receptie van het park en ga ik te voet verder. Het toegankelijke gedeelte van het park bestaat uit een asfaltweg van 5 kilometer, met aan weerszijden daarvan een vijftal korte wandelroutes. Omdat het bos zo dicht is, zie je alles eigenlijk het beste vanaf de weg. Vooral de vogels dan, de grote zoogdieren zullen zich zo dicht bij de bewoonde wereld niet laten zien.

Het is gemakkelijk lopen over de verharde weg, hij stijgt licht. Het is heerlijk weer, een graad of 25 maar ook half-bewolkt zodat de zonnestralen niet te heet worden. Ik hoor veel vogels maar zie er maar weinig. Kleine bruine en groene vogels in een groen bos zijn ook wel erg moeilijk te spotten.

Na een kilometer of twee kom ik bij de afslag naar het eerste wandelpad. Het is een 1200 meter lang, vlak bospad met de kwalificatie “eenvoudig”. Hij loopt naar de oever van een rivier. Er zijn zelfs wat picknickplaatsen en een toiletgebouw bij. Vanaf de rivier heb je ook weer wat meer open zicht op de beboste bergen.

Daarna loop ik nog twee kilometer verder over de verharde weg naar het volgende wandelpad. Dit zijn er eigenlijk twee, het pad splitst halverwege. Het gaat aan het begin vrij steil naar beneden, het heeft niet voor niets de zwaardere kwalificatie “medium” meegekregen. Toch is het wel goed te doen, gelukkig is het droog vandaag.

Ik kies de route naar de waterval. Die gaat niet echt naar een waterval maar naar een uitkijkpunt vanaf waar je er eentje verticaal de bergwand af kunt zien vallen. Ik pauzeer hier ook even en spot nog een eekhoorntje.

De asfaltweg loopt nog 1 kilometer door, maar ik heb het wel gezien. Ik moet hetzelfde stuk ook weer helemaal teruglopen. Gelukkig gaat het nu bergafwaarts. Ik vermaak me met pogingen om oropendola’s op de foto te zetten, maar deze zwarte vogels met opvallend gele staart zijn me steeds te snel af.

Vlinders zijn nog lastiger te fotograferen dan vogels. Ze zitten bijna nooit stil. Ik zie prachtige grote, blauwe exemplaren snel voorbij fladderen. Alleen een wat kleinere oranje-bruine zit uit te rusten in het gras zonder dat hij mij in de gaten heeft.