Dit weekend doe ik een “dubbel” in Friesland: op zaterdag Nationaal Park Drents-Friese Wold, op zondag Nationaal Park de Alde Feanen. Ik overnacht in de omgeving van Heerenveen, vanaf waar beide parken binnen een half uur te bereiken zijn.

Het Drents-Friese Wold is een 61 vierkante kilometer groot gebied op de grens tussen Drenthe en Friesland. Het bestaat uit bos, heide en stuifzanden.

Voor mijn bezoek start ik vanaf het Buitencentrum in Appelscha. De schrik slaat me een beetje om het hart als ik op het parkeerterrein al diverse auto’s tref, waar mensen hun mountainbikes van af staan te laden. Ik had al gelezen dat het een populair mountainbikegebied is, met dat zand en die heuveltjes. Het begint ook nog eens te regenen, waar ik helemaal niet op gerekend had.

Als wandeling heb ik de “Grote Bos en Duin wandeling” van 11 kilometer uitgekozen. Dit is een combinatie van de witte en de rode paaltjesroute.

Mijn camera blijft het eerste half uur meest beschermd tegen de regen onder mijn jack. Het is niet zo’n interessante aanlooproute en hij loopt deels gelijk met die van de mountainbikers en de ruiters. Ondanks dat het eerste stuk door het bos loopt, word ik toch aardig nat. Typisch voor het landschap hier zijn de kleine heuvels, met begroeiing bedekte duintjes.

Na een kleine 2 kilometer laat ik de andere bezoekers achter me en ga het “kwetsbare gebied” in. Dit is tijdens het vogelbroedseizoen (gestart op 1 maart) verboden voor honden en ook de fietspaden leiden er omheen. Op dit hele stuk, de rode wandelroute, kom ik maar twee keer een andere wandelaar(ster) tegen – twee keer een vrouw alleen.

Langs het pad staan waarschuwingsborden dat je niet van de gemarkeerde route af mag gaan. Tapuit, boomleeuwerik en veldleeuwerik broeden hier op de grond. Als je hier loopt hoor je continu kwetterende vogeltjes maar je ziet ze weinig. Toch lukt het me een veldleeuwerik op de foto te krijgen:

Je loopt hier verder door een wijds duinlandschap, wat je in deze omgeving toch niet zo zou verwachten. Het is ontstaan doordat eeuwenlange begrazing en afsteken van turf de grond verschraald heeft. Er lopen nog steeds schaapskuddes, maar ik tref alleen een kudde in rust aan achter een hek in een weilandje.

Heide is ook een belangrijk deel van het landschap hier. Het is vast erg mooi als het bloeit. Nu is het wat grauw, net als het weer. De regen is gestopt maar de wolken blijven.

Op het laatste stuk van de wandeling krijg ik opeens de zon in de rug. Dat levert mooie plaatjes op zoals bij twee spiegelende meertjes.

De route staat erg goed aangegeven en er zijn ook regelmatig bankjes op mooie punten. Aan de rand van het grootste stuk met zandduinen pauzeer ik ook even.

Daarna moet je nog een kilometer of drie teruglopen naar de parkeerplaats via de witte route. Dit stuk is zo mogelijk nog minder interessant dan de aanlooproute in het begin. In plaats van deze combinatieroute kun je het best meteen de rode wandeling kiezen (de Kale Duinen route door het Aekingerzand), die vertrekt vanaf Elsloo.