Dit keer doe ik eens een doordeweekse wandeling. Omdat het zo mooi weer is! En omdat ik er achter kwam dat het maar 1,5 uur rijden is naar Nationaal Park De Maasduinen. Dan zoek ik wel het noordelijkste puntje op, net onder Nijmegen. De wandelroute ‘Broedersbos’ start in Afferden. Of eigenlijk iets daarbuiten: je moet een onverharde weg afrijden om op een ruime parkeerplaats te komen, waarvandaan een aantal paaltjeswandelingen start. Om half 9 is mijn auto de eerste.

Nationaal Park De Maasduinen is een bos- en heidegebied, gelegen op een langgerekte zandrug tussen de Maas en de Duitse grens. De Maasduinen vormen de langste rivierduingordel van Nederland.

De blauwe paaltjesroute start meteen goed: bij het Zevenboomsven. In een ondiepe kom in het landschap is lang geleden een meertje ontstaan door regenwater. Nu is er zelfs een vogelkijkhut en zie ik een stel eenden. De wandelroute beloofde “idyllische vennetjes” en dit is er in elk geval één.

Er omheen staan heel wat meer bomen dan zeven. Maar er is ook veel gekapt zodat het uitzicht wijds is. Je wandelt over een breed zandpad de Maasduinen op. En er meteen ook weer af.

Het duinkarakter blijkt op deze wandeling maar beperkt. Tegen de duinen aan groeit ook wat heide, maar vooral is het bos. Een dicht bos ook nog eens. Er is hier in het verleden veel naaldbos aangeplant om stuifduinen tegen te gaan. Het kan zijn dat het door de winter komt, maar echt mooi is het er niet.

In de route zit een grappige lus: je loopt eerst langs de ene oever van een drooggevallen rivierbedding, en dan via de andere oever weer terug.

Die lus is ook een makkelijk herkenningspunt op het kaartje van de route. De houten paaltjes met blauwe kop staan op zich regelmatig en goed zichtbaar langs het pad. Maar er staan ook paaltjes tussendoor met metalen bordjes, waarop ook een / de blauwe route is aangegeven. Meestal wijzen deze twee blauwe richtingaanwijzers dezelfde kant op, maar niet altijd. Bij twijfel dubbelcheck ik het op de kaart op mijn telefoon. Uiteindelijk volg ik vooral de paaltjes met blauwgeverfde kop. Die brengen me uiteindelijk na 8 kilometer weer bij de parkeerplaats.

Tegen het einde wordt het toch nog een beetje Limburg. Er staat een leuk Mariakapelletje langs het pad: de Poaterskapel. Met een bankje erbij, waarop ik mijn drankje & snack nuttig.