De Biesbosch is vanuit mijn huis gezien het dichtstbijzijnde nationaal park. Ik heb niet zo’n zin om ver te rijden vandaag, dus stap ik op het comfortabele tijdstip van 8 uur in de auto richting Dordrecht. Daar in de buurt ligt het gebied Tongplaat / Zuidplaatje, onderdeel van de Hollandse Biesbosch. De rijp ligt op de velden na een vriesnacht, maar dat maakt het alleen maar mooier.

Tongplaat en Zuidplaatje liggen bij de Zuidhaven, wat inderdaad een haventje blijkt te zijn. Het parkeerterrein is half bedolven onder een berg voederbieten. Er staan al wat meer auto’s, zowel van vissers als van vogelaars. Dit is een voormalig landbouwgebied dat in 2012 is omgevormd tot ‘Nieuwe Natuur’. Net als de rest van de Biesbosch is het een zoetwatergetijdengebied: door de open verbinding met de zee wordt het rivierwater (de Nieuwe Merwede in dit geval) bij vloed opgestuwd.

Er is niet echt een uitgezette wandelroute, maar je kunt een soort lus lopen naar voorbeeld van dit kaartje. Ik kies ervoor om eerst het verharde pad te pakken naar Tongplaat. Je loopt dan om weilanden heen met hier en daar wat schaapjes. De overvliegende ganzen maken duidelijk waar je naar toe moet: naar de vogelkijkhut. Deze ligt aan de rand van de in 1803 ingepolderde Tongplaat. Nu is het een waterrijk natuurgebied. Het zicht vanuit de hut is uitstekend.

Er is één vogelaar met grote camera aanwezig en een man met zijn zoontje. Veel bijzondere vogelsoorten zien we niet. Er zijn grauwe ganzen, waterhoentjes, reigers, zilvermeeuwen en bergeenden. Ook zie ik mijn eerste wintertalingen.

Na de vogelkijkhut loopt het pad over het Zuidplaatje, ook een oude polder met akkerland. Er staan nog verschillende bunkers (kazematten) in het landschap: deze zijn tussen februari en mei 1940 door het Nederlands leger gebouwd en hebben dus cultuurhistorische waarde. Ze bieden nu een schuilplaats voor vleermuizen. De wandeling gaat ook door een stukje met wilgenvloedbossen. Een bijzondere bewoner hier is de bever. Zo te zien is er vannacht eentje erg druk geweest!

Ik loop verder met de weilanden aan mijn linkerhand en het riet rechts. Er zitten veel kleine vogels in het riet, maar het is dicht en ze zitten vaak laag bij de grond. Af en toe zie je er eentje springen. Eerst moet ik het weer met een pimpelmeesje doen, maar dan ‘vang’ ik toch een nieuwe soort: de vuurgoudhaan. Hij heeft een rood streepje op z’n kop dat wel fluorescerend lijkt.   

Aan het eind van dit pad kun je nog een stuk naar rechts, waar je vanaf een andere hoek op de Tongplaat uitkijkt. Dit is ook een erg mooi punt. Je staat hier op de oever van de Nieuwe Merwede. Ondanks dat er af en toe grote schepen voorbij varen, dobberen hier in alle rust grote groepen kuifeenden.

Als het nat weer is moet je dan via hetzelfde, grotendeels verharde pad terug. Langs de waterkant loopt echter een ‘laarzenpad’ dat met de vrieskou van vannacht prima te doen is: de grond is keihard. Er zijn een paar kleine zandstrandjes hier en je hoort het klotsen van het rivierwater.

Langzamerhand kom ik meer wandelaars tegen, genietend van de zon en de vergezichten hier. Ondanks de temperatuur van rond het vriespunt voelt het niet koud aan. Ik loop slechts 4 kilometer maar vermaak me 1 uur en drie kwartier in dit prachtige kleine natuurgebied. De rondgang eindigt met weer een flink stuk rietland.