Het is al weer bijna een maand geleden dat ik in Nederland een Nationaal Park bezocht. Het wordt dus hoog tijd dat ik mijn winteruitdaging weer oppak: het bezoeken van alle 21 parken. Daarom stap ik deze zaterdagochtend om half 8 in de auto om te rijden naar Drunen – een plaatsje tussen Den Bosch en Waalwijk. Daar ligt Nationaal Park “De Loonse en Drunense Duinen”.

Ik parkeer op het grote parkeerterrein, waar het zo vroeg rustig is met nog maar 3 auto’s. Het ligt bij een klassieke ‘uitspanning’, Herberg de Drie Linden. Die is nu gesloten, maar lijkt wel van plan te zijn in de loop van de dag allerlei versnaperingen aan de voorbijgangers te verkopen. De borden met “Glühwein”, “Hete chocolademelk” en de pijl naar de cafeteria staan al klaar.

Vooraf heb ik de wandeling Zwarte Berg van Natuurmonumenten uitgekozen om vandaag te lopen. Het is een korte route van 4,28 kilometer. Hij staat onderweg aangegeven met witte pijltjes. Zeker in het begin is het wel goed opletten: het zijn heel kleine ijzeren pijlen die meestal aan de zijkant van houten paaltjes zijn bevestigd. Deze paaltjes staan vol met aanwijzingen voor andere routes: voor mountainbikers, ruiters, wandelknooppadlopers etc. Gelukkig heb ik de route ook op mijn telefoon beschikbaar via de app van Natuurmonumenten.

Na een paar honderd meter over het geasfalteerde fietspad duikt deze witte route links het bos in. Het bos is hier in de late Middeleeuwen ontstaan toen de omwonenden bomen gingen planten om het stuifzand tegen te gaan dat op hun akkers en weilanden terecht kwam. Het is eigenlijk een milieudrama dat ze zelf veroorzaakt hadden: door het oerbos te kappen en schapen de grond kaal te laten grazen, is de stuifzandvlakte ontstaan.

Er loopt een gemakkelijk, breed pad door een bos dat niet veel verschilt van de bossen die je elders in Nederland tegenkomt. Als ik er loop om kwart voor 9 is de zon net aan het opkomen, maar hij zit nog achter de bomen. Het is dus een beetje duister en saai stuk.

Na zo’n drie kwartier dient zich dan eindelijk aan waarvoor ik gekomen ben: de zandvlakte! Je nadert hem van boven, dit is een leuk stuk om te wandelen omdat je hoog langs de rand via het boomkroonpad loopt.

De route geeft je dan de keuze om langs de bomen of door het zand verder te lopen. Hier laten de witte pijltjes het even afweten – het blijkt dat je toch echt het stuifzandgebied dwars moet oversteken. De route vervolgt zich aan de andere kant.

Dit stuifzand is dé reden dat dit natuurgebied de hoogste bescherming geniet, het is zogenaamd “levend” stuifzand. Dat wil zeggen dat de wind er vat op krijgt en het zich verplaatst. In totaal is er 30 vierkante kilometer aan stuifzand in dit park.

Hier bij het zand komen een aantal routes samen en ik tref dan ook de eerste andere wandelaars en natuurlijk “mensen met een hond”. Het gebied is ook heel populair bij mountainbikers, maar gelukkig hebben die hun eigen paden. Al die heuveltjes op en af en het mulle zand maakt het zeer geschikt voor mountainbiken. Om te wandelen vind ik het eerlijk gezegd niet echt spectaculair: het bos is gewoontjes en de zandvlaktes zijn klein.

Na een uur en een kwartier non-stop wandelen ben ik weer terug bij het parkeerterrein. Daar zie ik tot mijn schrik dat het bijna vol staat! Er staan wel 100 auto’s. Hele gezinnen maken zich klaar om de zandduinen in te gaan. Ik ben blij dat ik er al om half 9 was en ongestoord heb kunnen wandelen.