Vlakbij het Christoffelpark ligt nog een Nationaal park van Curaçao: Shete Boka. Daar wil ik ook nog graag heen, dus rijd ik voor de derde keer deze week de Weg naar Westpunt af. Ik meld me 2 minuten voor de openingstijd van 9 uur bij de slagboom. De bewakers zijn al aanwezig maar de mevrouw van de kaartjes nog niet. Die komt een minuut of 10 later aangereden. In haar kielzog sluiten nog twee auto’s met toeristen aan, dat zijn er al meer dan ik deze week bij de andere attracties heb getroffen.

Shete Boka betekent “Zeven monden” – het zijn zeven inhammen aan de noordoostkust van Curaçao. Het gebied is beschermd omdat er 3 soorten zeeschildpadden hun eieren leggen. De schildpadden zijn zelden waarneembaar, toeristen komen hier vooral om te zien hoe de zee tegen de kust beukt.

Het park is netjes georganiseerd. Bij de entree krijg je een routekaart mee. Je kunt met de auto de verschillende inhammen bezoeken of te voet. Een deel van de autoroute is op het moment afgesloten vanwege teveel modder, zodat ik in ieder geval een stuk moet lopen. Ik begin bij de inhammen aan de rechterkant van de ingang (de zuidkant). Je auto kun je kwijt op een parkeerplaats met bewaker. Vanaf daar loop je door het mangrovebos tot je bij de kust bent.

De eerste inham is Boka Kalki. Hier beukt de zee tegen een rotsplateau aan. Het is fascinerend om te zien met hoeveel kracht dat gaat. Als de zee zich terugtrekt lijkt het wel of je naar een waterval staat te kijken.

Daarna moet ik een stuk lopen over de open vlakte naar de volgende inham. Er is een helder pad. Er groeit hier alleen een lage, rode vetplant. Verder bestaat de ondergrond veelal uit scherpe rotsen van afgestorven koraal. Ik zie slechts een enkele vogel (ik denk een Amerikaanse scholekster).

Deze route gaat naar Boka Pistol, één van de twee bekendste attracties van dit park. Hier komen de golven uit de zee uit in een nauwe inham die eindigt in een soort put:

Als het water de put bereikt schiet het, als ware het een pistoolschot, met een knal de lucht in. Het lijkt een beetje op een geiser. Ze hebben hier zelfs bankjes omheen geplaatst zodat je op alle gemak naar het schouwspel kunt kijken.

Daarna loop ik hetzelfde pad terug naar de auto en rijd ik naar de meest noordelijke parkeerplaats. Vanaf daar loopt een kort wandelpad naar Boka Wandomi, met een natuurlijke brug. Ook hier zijn met houten stellages verschillende uitkijkpunten gemaakt zodat je van boven en van beneden het water onder de brug door kunt zien rollen.

Terug bij de ingang tot slot ligt Boka Tabla. De inham hier is niet zo spectaculair, maar je kunt via een paar glibberige treden een grot instappen om mee te maken hoe de golven deze telkens met water vult. Het resultaat van een golf is dat je in een donkere grot staat met natte voeten. Als de golf zich weer terug trekt, zie je nog net een streepje horizon.

Ik vermaak me ruim 2 uur in het park, heb alle inhammen gezien en alle uitkijkpunten beklommen. Het ligt allemaal vol in de zon, dus wandelen hier kan later op de dag heel heet worden. Toch is dat het leukste om te doen, want naast het water zijn de door lava gevormde en door erosie vervormde rotsen op zich al de moeite van een bezoek waard.