Nationaal Park Zuid-Kennemerland ligt in de duinen tussen Zandvoort en IJmuiden. Ik maakte er vandaag een wandeling van 10 kilometer vanaf de binnenduinrand door duinstruweel en duinbos. Vertrekpunt was Ingang Bleek en Berg in Bloemendaal. Dit ligt tussen de sportvelden waar het zo zaterdagochtend erg druk was met ouders en kinderen. Massa’s auto’s langs de weg. Bij de toegang tot het natuurgebied is er betaald parkeren, wel een voordeel vandaag want daar was nog parkeerplek genoeg.

Ik liep de gele route, de Rondwandeling Koevlak, die prima stond aangegeven met gele banden om houten paaltjes. Deze gaat  voor een groot deel door de duinrandbossen. Dat betekent veel bomen en zandpaden. En meertjes: aan het begin is er al de Oosterplas. Hier mag je zwemmen en dat deden zowaar een aantal mensen; met een graad of 15 was deze laatste dag van oktober zeer zacht.

In de omliggende kale naaldbossen was een specht druk aan het werk.

Deze gele route bleek erg populair bij hardlopers. Ook stonden op diverse plekken sportende groepjes. Het werd me al snel duidelijk dat het met het vogels kijken niet zoveel zou worden vandaag. Het is eigenlijk teveel een recreatiegebied en dat brengt lawaai met zich mee. Ook vond ik de kleine vogeltjes in de struiken heel schrikachtig. Maar ja, als je iedere zaterdag halfnaakte recreanten voorbij ziet rennen dan zou ik ook niet op mijn gemak zijn.

Net als in de Oostvaardersplassen waar ik vorige week was hebben ze hier grote grazers uitgezet om het gebied te beheren. Er is een schaapskudde, er zijn konikpaarden, shetlandpony’s, Schotse hooglanders en zelfs wisenten. Daarnaast is er ook wat meer inheems wild. Een stel kleine herten rende al voor me weg door de duinen, maar tussen de bomen vond ik een groter exemplaar. Eerst zag ik alleen het lichaam en dacht ik dat het dood was. Maar het bleek een damhertmannetje met een groot gewei dat lag uit te rusten.

Na ruim een uur lopen liet ik de bossen achter me en kwam wat meer tussen de ‘echte’ duinen terecht. Hier was het nog drukker met recreanten, er waren zelfs mensen met een soort triatlon bezig – zwemmen tussen de meerkoeten en dan door het zand de duinen inrennen richting zee. Als wandelaar met camera om mijn nek viel ik wel erg uit de toon.

De begroeiing hier bestaat uit struiken en lage bomen – het duinstruweel. Veel struiken met besjes ook, waar ik wat meer vogels had verwacht.

De route gaat via een lus terug naar het beginpunt Bleek en Berg. Vanaf het uitzichtpunt Starreburg heb je de beste blik over de bosschage aan de voet van de duinen. Mooie herfstkleuren ook. Hier rustte ik voor het eerst deze wandeling uit op een bankje, hoewel ik ook daar wel weer even moest wachten op een fanatieke sporter die er aan het touwtje springen was.

De rest van de route is vrij vlak en saai. De enige opwinding kwam toen ik een groep Schotse Hooglanders pontificaal op het pad zag staan. Het waren er een stuk of 10 en 1 stond op de uitkijk vooraan. Ik besloot er maar in een grote boog door het gras omheen te lopen, me de begeleidende tekst van deze wandeling op de website herinnerend: “Het is verstandig om afstand te houden (ongeveer 25 m)”.