Toen ik mijn route door Sardinië aan het uitstippelen was, zag ik eigenlijk niet zoveel interessants. Natuurlijk, het werelderfgoed Su Nuraxi Du Barumini moest op de lijst en ook het mogelijk toekomstig werelderfgoed de La Maddalena Archipel. De hoofdstad Cagliari zou de plek zijn van waar ik terug vloog naar Nederland, dus die grote stad pakte ik ook maar mee. Maar verder?

Bosa aan de westkust begon al snel op te vallen: het is namelijk een plaatje. Een verzameling gekleurde huisjes tegen een helling. Dus zo kwam ik in Bosa en het zicht bij het aanrijden vanuit de bus was inderdaad schitterend. Ik overnachtte in een comfortabele Bed & Breakfast in zo’n smal, gekleurd huis in de binnenstad. Op de derde verdieping, te bereiken via een steile trap.

Boven de huizen torent een kasteel. Het is er in de 12^de eeuw neergezet door een Italiaanse adellijke familie. Het is uitgebreid in de 14^de eeuw toen Sardinië door de Spanjaarden bezet werd. Die bouwden er ook een kerkje op het binnenterrein. Hiervan zijn de muurschilderingen nog goed bewaard gebleven.

Het kasteel zelf is verder een beetje een lege huls. Vanaf de muren heb je wel een goed uitzicht op de olijfboomgaarden in de omgeving en op de fascinerende structuur van de oude stad.

Vanaf het kasteel liep ik weer naar beneden, naar de brug die de rivier de Temo oversteekt. Hier aan de waterkant heb je zicht op de kathedraal van Bosa en natuurlijk nog meer van die mooie gekleurde huizen.

Aan deze overzijde van de rivier ligt nog een oud kerkje, maar dat trof ik in de steigers aan. Verder ging ik er op zoek naar een hoog gelegen uitkijkpunt over de stad. Met de bus waren we naar beneden komen slingeren vanaf de naastgelegen heuvelrug, daar had je eigenlijk het beste uitzicht. Ik keek even of ik daar omhoog kon lopen, maar die weg was druk met auto’s en had nauwelijks een berm. Ik liep dus maar wat verder langs de waterkant, hoe verder hoe beter het uitzicht eigenlijk.

Weer terug in de binnenstad liep ik wat rond door de smalle straten met hun hoge huizen, die weinig zonlicht de stad in laten. Er is echter één brede hoofdstraat, de Corso Vittorio Emanuele, waar vanaf de 17^de eeuw meer voorname huizen zijn neergezet. Dit is ook meteen het meest toeristische gedeelte van de stad.

De facades van deze huizen zijn versierd met smeedijzeren balkons. Ze verschillen per huis.