Ik ga weer eens met de veerboot, de zoveelste deze reis. Gelukkig is het dit keer niet ver en niet moeilijk: tussen Palau en La Maddalena in het noordoosten van Sardinië varen de hele dag boten in 20 minuten heen en weer. La Maddalena is de ‘hoofdstad’ van de La Maddalena Archipel, een nationaal park bestaande uit zeven grotere en vele kleinere eilanden.

La Maddalena zelf is een redelijk grote plaats, dus voor de echte natuurbeleving moet je nog een eiland verder. Met de bus kun je naar het buureiland Caprera, dat door een dam met La Maddalena is verbonden. Het eiland is maar 15 vierkante kilometer groot, dus ik ga het te voet verkennen. Het heeft ook een netwerk van wandelpaden.

De bus zet me af bij het Garibaldi museum, dat ik later ga bekijken. Ik wil vanaf hier een wandelpad langs de noordkust gaan lopen, maar ik kan het beginpunt niet vinden! Ik loop daarom maar eerst via de asfaltweg over het eiland. Daar raak je de weg in ieder geval niet kwijt en druk is het er ook niet. Ik was ook de enige passagier in de bus.

Het is heerlijk wandelweer vandaag: zonnig maar niet té warm. Het landschap hier op Caprera boeit. Er liggen veel grote rotsblokken die er zomaar lijken te zijn neergegooid. Daaromheen typische lage planten en struiken uit het Middellandse zeegebied. Een groot deel van de weg gaat door een pijnbomenbos. De bomen buigen allemaal naar dezelfde kant, scheefgegroeid door de wind.

Aan de zuidkant van het eiland, langs de grote weg, zie ik voor het eerst een bordje dat een wandelroute aangeeft. Het is route 1 naar Borgo di Stagnali. Ik volg het smalle pad door de struiken en langs de kust. Het eindigt na een minuut of 20 in het dorp Stagnali. Vooraf had ik gelezen dat ze hier het toerisme willen ontwikkelen. Er is een geologisch museum, maar dat tref ik gesloten aan. Ook het rest van het dorp lijkt totaal uitgestorven en er staan veel vervallen gebouwen. Een hond blaft me van veraf boos toe. Ik vertrek hier maar weer snel…

Ik loop nog wat verder over de weg naar het zuiden en kom dan bij een grote parkeerplaats die het beginpunt is van 2 wandelingen. Ik kies wandeling nummer 4, naar Cala Portese. Ook deze staat slecht tot niet aangegeven, maar in combinatie met de kaartjes op mijn telefoon en wat richtingsgevoel weet ik het eindpunt te bereiken.

Cala Portese is een schoolvoorbeeld van waar Caprera en de La Maddalena eilandengroep om bekend staan: een idyllisch strandje. Door de ondiepe zee wordt het droombeeld nog verder aangevuld met zeer helder zeewater. Ik zit hier een tijdje op een rots van het uitzicht te genieten. Later komt er nog een jongen die gaat zwemmen en in de verte staat nog een oude man te vissen. Verder is het uitgestorven.

Terug loop ik weer over de geasfalteerde weg: die is het makkelijkst en het kortst. Ik kom langs twee tentjes waar ze drank en snacks verkopen. Er zijn inmiddels wat meer mensen aangekomen op het eiland, meest met de auto of met de fiets. Op een van die terrassen stop ik ook voor een drankje.

Daarna loop ik door naar het Casa Museo Garibaldi. Dit is het voormalige woonhuis van Giuseppe Garibaldi, die als een van de stichters van de Italiaanse staat wordt beschouwd. In elke Italiaanse stad is er wel een groot plein of belangrijke straat naar hem vernoemd. Garibaldi was een generaal die leiding gaf aan de militaire campagnes die tot een verenigd Italië leidden aan het eind van de 19de eeuw. Hij sleet zijn laatste jaren hier in alle rust op Caprera.

Zijn graf is ook hier bij zijn woonhuis. Hij wordt er als ware held vereerd. Als je niks met de man hebt, is er niet zoveel aan.

Na het museumbezoek denk ik nog 2 uur te moeten wachten op de bus terug naar de haven. Ik twijfel of ik zal gaan lopen (het is ruim 5 kilometer). Maar opeens zie ik een bus aan komen rijden – het blijkt dat ik op het weekendschema zat te kijken. Door de week rijdt er hier ongeveer elk uur een bus. Ik kan mijn wandelinspanning vandaag dus tot 12 kilometer beperken.