Bonifacio is een plaatsje op de zuidelijke punt van Corsica. Het ligt op en tegen een massieve rots, onderdeel van een ruige kust met loodrechte rotswanden. Hier scheidt Corsica zich van Sardinie door de 12 kilometer brede Straat van Bonifacio: “… bij zeelui berucht vanwege de gevaarlijke combinatie van vaak slecht weer, sterke stromingen en een rotsachtige kust.” Ik verblijf hier 2 nachten, om te wandelen door het natuurgebied én om de oversteek naar Sardinië te maken.

De eerste dag regent het al vanaf vroeg in de ochtend. Ik maak er een rustdag van op mijn hotelkamer en kijk op de Franse buienradar wanneer ik weer naar buiten kan. Dat blijkt pas aan het eind van de middag te zijn. Tegen vijven is het droog en verschijnt er een bleek zonnetje. Ik wil alsnog mijn kustwandeling gaan doen: de Sentier Campu Romanilu. Hij duurt op z’n langst anderhalf uur. Ik ben duidelijk niet de enige met dit idee: alle 50 tot 80 toeristen aanwezig in Bonifacio trekken de rots op. Het pad direct langs de kust is echter gesloten: te gevaarlijk, er kunnen stenen naar beneden vallen en als het erg waait dan waai je zo de zee in.

We nemen dus het pad maar bovenlangs. Dit is breed en normaliter vast erg gemakkelijk. Maar de rots laat niet snel water door, dus de plassen van de regen van de hele dag staan er nog. Met moeite kun je er langs navigeren, maar op een gegeven moment houdt het toch echt op. Ik houd me maar bij foto’s maken van de kustlijn van een afstandje. Sardinië kun je goed zien liggen.

De kust bestaat uit zacht, wit krijtgesteente. Door de werking van de zee is deze uitgesleten in interessante vormen. Met de auto gisteren reed ik ook langs een deel van deze kustlijn, eigenlijk een mooier deel dan dit. Ik maak wat foto’s, kijk wat rond en besluit dan ook maar de citadel te beklimmen. Deze vesting bovenop de rots is de oude stad van Bonifacio, gebouwd in de 9^de eeuw.

De huizen daarboven zien er allemaal wat verlaten en vervallen uit. De activiteit in dit stadje van nog geen 3000 inwoners lijkt zich te hebben verplaatst naar de haven beneden, aan de voet van de rots. Daar liggen veel plezierjachten en is er een reeks aan toeristische restaurants.

Mijn ongeluk met Bonifacio houdt de volgende dag aan: ik heb een kaartje voor de veerboot om 8.30 uur naar Santa Teresa Gallura in Sardinië. De overtocht, met Moby Lines, duurt maar 50 minuten. Als ik bij de haven aankom staan er al auto’s te wachten, en ook in de passagiersvertrekhal staan er al mensen. Maar – geen boot. De mevrouw achter het loket vertelt iedereen hetzelfde: boot geannuleerd, te veel wind en te hoge golven. Geen idee wanneer hij wel zal gaan, “misschien vanmiddag, misschien morgen”.

De kans dat de boot vandaag nog gaat is echter niet groot, de wind zal de hele dag aanhouden vertelt mijn inmiddels vertrouwde buienradar me. Ik denk na over mijn opties. Dat zijn er niet veel vanuit Bonifacio: je kunt met een bus naar de grote steden Ajaccio of Bastia, maar die vertrekt maar 2x per dag (en de eerste is al weg). Ik wil toch naar Sardinië, heb Corsica nu wel gezien. Ik besluit weg te vliegen via het dichtstbijzijnde vliegveld, Figari. Daar kan ik nog een ticket naar Nice krijgen, vanwaar ik een dag later (als de vluchten allemaal meewerken) alsnog door zal vliegen naar het noorden van Sardinië.