Wat is het?
De Golf van Porto: Calanches van Piana, Golf van Girolata, Scandola natuurreservaat omvat de kustlijn van het Scandola schiereiland op Corsica. Het is een rotsmassa van ‘porfier’ (hard en purperkleurig gesteente) met ontoegankelijke grotten en rode kliffen. Land en zee bevatten beschermde planten- en diersoorten die kenmerkend zijn voor het Middellandse Zeegebied.

Cijfer: 7,5 (Vooraf dacht ik: een stel rode rotsen, hoe interessant kan het zijn? Maar het had toch een opmerkelijk hoge waardering van mijn collega-werelderfgoedreizigers. En inderdaad: de kust is prachtig, ik maakte er meer dan 400 foto’s!).

Toegang: Er is geen entreeprijs. Ik ging er heen met een boottour, die 59 EUR kostte.

Hoeveel tijd: De boottour vanuit Ajaccio duurde 10 uur. Daarvan waren we zo’n 4 uur in het gebied van het werelderfgoed.

Opvallend: Het gebied is het best vanaf zee te zien, dus ik maakte het mezelf gemakkelijk met een georganiseerde boottour van één van de twee grote aanbieders in de haven van Ajaccio. Ik voer met Nave Va, hoewel ze een boot gebruikten van hun concurrent Decouvertes Naturelles. Om 8 uur verzamelden zich zo’n 35 passagiers op de kade voor het vertrek. Onderweg pikten we op nog 2 plaatsen extra passagiers op, waardoor we uiteindelijk met zo’n 70 man waren. Veel, maar zeker nog geen volle boot. Ik zat lekker op het voordek.

Op het eerste stuk vermaakten de fotografen zich met een enorme donkere wolk in de verte, die regen over Ajaccio uitstortte. Het leek alsof wij steeds voor de buien uit voeren, maar net voordat we de draai de Golf van Porto in maakten begon het ook bij ons hard te regenen. Gelukkig was er voor iedereen plaats in het overdekte gedeelte van de boot.

In de mist en regen doorkruisten we de baai tot aan het Scandola natuurreservaat. Precies daar hield de regen op en kwam er zowaar wat zon tevoorschijn. Om de rotsen goed tot hun recht te laten komen is dat wel nodig, juist door de zon worden ze mooi oranje-rood van kleur.

Niet alleen aan de kust maar ook in zee zie je de rode rotsformaties. In onderstaande rots is met wat fantasie een menselijk hoofd te herkennen.

Rond lunchtijd werden we afgezet bij Girolata, het enige dorpje hier aan de kust. Hier wonen maar zo’n 40 mensen. Het kan alleen vanaf zee of via een wandelpad bereikt worden, er is geen weg naar toe. Dit is dé lunchstop voor alle boten en bootjes, dus er zijn genoeg restaurants. Ik ging naar het luxe Le Bel Ombra, waar ik de typisch Corsicaanse courgette beignets vooraf at en daarna tonijn. 50 EUR armer wandelde ik daarna nog wat door de omgeving en ging wat zitten lezen op het strand. Het strand lag vol met harige bolletjes, die ik nog kende van het Spaanse eiland Formentera: het zijn de resten van Posidonia zeegras.

Het weer bleef de rest van de middag gelukkig zonnig. We voeren terug naar het noorden, via het derde deel van dit werelderfgoed: de Calanches van Piana. Het is een landvorm in de vorm van een diepe vallei met steile hellingen, deels ondergedompeld in zee.

Er is minder groen hier dan in het Scandola natuurreservaat. Daarvoor in de plaats zijn vlakke, hoge rotswanden gekomen. Maar in dezelfde kleur rood. Tegen één van de wanden is een nest te zien van een visarend. Dit was één van de weinige plekken in Europa waar de visarenden zich voortplantten, maar de laatste jaren zijn ze ook elders in Europa (o.a. in de Biesbosch) aan een terugkeer bezig. De vogels zelf zagen we niet, als ik het commentaar van de Franse gids over de luidsprekers goed verstond waren ze al op weg naar hun overwinteringsplaats in Afrika.

De rotswanden van de Calanches kennen ook veel grotten. De kleine bootjes om ons heen voeren er in en er uit, maar ook met ons relatief grote schip kwamen we dichtbij. De schipper duwde telkens eerst de neus van het schip tegen de ingang van een grot aan, en keerde daarna 180 graden zodat ook de passagiers op het achterdek de grot in konden kijken. Net als eerder op de dag bij het Scandola-reservaat was er ruim de tijd om iedere rots, doorkijkje of grot te fotograferen.

Na de Calanches restte nog de 2,5 uur durende vaart terug naar Ajaccio. Het was een lange zit, maar de moeite waard.