Vanochtend bezocht ik voor het eerst het Singer Museum in het Noord-Hollandse Laren. Ik had al een hele tijd de tentoonstelling ‘Spiegel van de ziel. Van Toorop tot Mondriaan‘ op mijn lijstje staan. Het zou een bijzonder hete dag worden, maar ik dacht (terecht) dat ik daarom wel kon rekenen op een koel en rustig museum.

Ik had op woensdag online een kaartje gekocht voor 11.10 uur. Voor elke dag zijn er nog wel kaartjes te krijgen. Parkeren bij het museum bleek gemakkelijk en gratis. De entree is wat rommelig – je loopt eerst door een receptie (waar niemand meer ontvangen wordt want iedereen heeft al een kaartje) en door het restaurant. Dan sta je al bijna in de onvermijdelijke museumwinkel, maar daar moet je linksaf het museum in. Een montere man scant de kaartjes.

Het museum opent om 11 uur dus er zijn nog maar weinig bezoekers binnen. Geen gedrang dus voor de tentoonstelling en de vaste collectie. De tentoonstelling is eigenlijk de tegenhanger van Breitner vs Israels, die ik in februari in Den Haag zag. Hier hangen werken uit dezelfde periode (eind 19de, begin 20ste eeuw), maar dan niet het moderne stadsleven maar juist het innerlijke leven staat centraal.

Veel stillevens en pointillisme zijn er te zien. Het mooiste vond ik de typisch Larense werken van Gijs Bosch Reitz. Verder opvalland: in de eerste zaal hangt een kleine plaatje met tekst – hiervandaan werd afgelopen maart ‘Lentetuin’ van Vincent van Gogh gestolen. Het is nog steeds vermist.

De tentoonstellingszalen zijn strak en modern. Blikvanger van het museum is echter ook de beeldentuin. Dit is een soort binnentuin van het historische pand. Tientallen soorten bloemen en beeldhouwwerken van enkele kunstenaars maken er een mooi plaatje van.