Het Wekeromse Zand is een stuifzand- en heidegebied op de Veluwe, tussen Ede en Otterlo. Omdat het een zonnige en vast ook drukke dag belooft te worden, zorg ik dat ik er al om 9 uur ben. Vanaf een parkeerplaatsje aan de Vijfsprongweg in Wekerom kun je hier 2 routes lopen, een korte en een langere. Verder lopen er nog allerlei andere langeafstandspaden en klompenpaden door het gebied, wat de bewegwijzering soms wat verwarrend maakt.

Het vertrek is bij de “IJzertijdboerderij”. Hier zijn een boerderij en een voorraadschuur nagebouwd zoals die 3000 jaar geleden hier in het gebied stonden. Er zijn grafheuvels uit die tijd gevonden, en paalsporen van boerderijen.

Aan het begin van de route lopen de blauwe (korte) route en de rode (middellange) route over hetzelfde pad. Pas als je bij een omheind terrein komt waar je alleen via een draaihek naar binnen kunt, scheiden de wegen. Het terrein is omheind om de in de jaren ’20 van de vorige eeuw uitgezette groep moeflons te beschermen – je mag hier niet fietsen of met de hond naar binnen.

Het pad loopt eerst een stukje door het bos en mondt dan uit op de heide. In het goede seizoen moet het hier prachtig zijn. Het is een uitgestrekt en dicht heidegebied, met hier en daar een imposante boom. In de verte zie je de stuifvlakte.

Zo op 60% van de wandeling kom je bij een parkeerplaats (aan de Hoeverweg). Hier is het al wat drukker met auto’s en wandelaars. Het is mij eerst onduidelijk hoe het pad hier verder loopt, dus ik volg een andere wandelaar een smal pad over de heuvelrand op. Het is een leuk pad om te lopen maar ik heb al snel door dat ik hier niet dichter bij het stuifzand kom.

Toch is het maar goed dat ik dit zijpad genomen heb: mijn voorganger staat opeens met zijn telefooncamera wat te filmen. En ja – het is een groepje moeflons! Het zijn er 6 tot 8, bruine wilde schaapjes. Met het blote oog kan ik ze goed zien, maar voor goede foto’s zitten er teveel takken tussen. Hieronder zijn er met wat moeite twee te onderscheiden:

Op het Wekeromse Zand en op de Veluwe samen leven nog zo’n 300 van deze dieren in het wild – toch goed dat ik er een paar gevonden heb. Hun voorouders zijn hier 100 jaar geleden voor de jacht uitgezet.

Ik keer weer om om het hoofdpad verder te volgen vanaf de parkeerplaats. Hier zie ik ook eindelijk de rode pijltjes weer die ik geacht wordt te volgen. De route gaat nu dwars over het mulle zand van de zandverstuiving.

Het stuifzand is ‘actief’ – bos is gekapt om het zand en de wind weer de ruimte te geven. Aan de rand is er wat mosachtige begroeiing en liggen er ook een paar vennetjes.

In totaal doe ik ruim 2 uur over de wandeling. Door de hoogteverschillen en de zanderige ondergrond loop je hier niet snel. Bij de uitkijkpunten staan ook bankjes, maar die heb ik door de koude wind van vandaag maar overgeslagen. Door zijn beperkingen aan de bezoekers (geen honden, geen fietsers, geen verharde paden) heb ik niet het idee dat het hier ooit erg druk wordt. Een aanrader dus!