Bij het Bureau voor Toerisme in Mompox zullen ze wel gedacht hebben dat het een goed idee zou zijn nog iets anders voor de bezoekers te organiseren dan ‘slechts’ de 3 straten met koloniale gebouwen. Dus vertrekt er iedere dag om 3 uur een boot voor een 3 uur durende tocht over de Magdalena rivier naar de Ciénaga de Pijiño, een moerasgebied.

Ik heb geboekt via mijn hotel: het kost 30.000 pesos (ca. 8 EUR) en op het bonnetje staat dat ik mee ga met Fredy Tours. Je kunt ook kaartjes kopen bij een stalletje in het oude marktgebouw – dat blijkt van een concurrent te zijn. Zo vertrekken er even na 3 uur 2 boten de rivier op. In de mijne zitten een stuk of 12 Colombiaanse toeristen. Ik heb een plaatsje op de voorste bank bemachtigd. Er is een doek over de boot gespannen tegen de zon.

We varen eerst een stukje de Magdalena rivier af. Dit is een brede, maar rustige rivier. Met 1540 kilometer lengte is dit de belangrijkste rivier van Colombia. San Agustín, waar ik een week geleden was, ligt bijvoorbeeld ook vlakbij de Magdalena (in de buurt van de bron).

Dan slaan we af een smalle zijrivier in. Hier staan op regelmatige afstanden vissers aan de kant. Ze vissen door grote netten uit te gooien. De vissen springen als het ware door het water. Op een gegeven moment springt er zelfs één onze boot in. Hij wordt door mijn achterbuurman terug gegooid.

Behalve van de visserij leven de mensen hier van de veeteelt. Ook de koeien komen hier aan de rivier drinken. Als ik me niet vergis zijn het zeboe’s.

We varen met een motorboot, wat de fotografie van vogels onderweg niet ten goede komt. Vooral in deze zijrivier zijn ontzettend veel vogels te zien, maar ze schrikken als de boot er aan komt. Meerdere keren hebben we een vogel die paniekerig voor onze boot uit vliegt. Zelfs de ijsvogels, die normaal doodstil blijven zitten, vliegen van hot naar her. De schipper houdt ook niet zo van vogels geloof ik – hij remt alleen af en toe af voor een witte reiger.

Via de zijrivier komen we uit op de Ciénaga de Pijiño. Het moet een moeras zijn, maar het ziet er uit als een groot meer. Ook hier zijn mensen en reigers druk aan het vissen.

We gaan aan land bij de Malecon Turistico. In de hoop het ecotoerisme hier te stimuleren hebben ze een betonnen boulevard annex uitkijkpunt over het moeras aangelegd. Het hoort bij een arm dorpje, dat volgens de teksten op de borden ook een verharde weg is beloofd. Het zou in 2019 af moeten zijn, maar het is nog niet helemaal gelukt.

De lokale kinderen zwemmen in het water van het moeras, waar het trouwens stikt van de muggen. Ze komen ook wat kletsen met / bedelen bij de toeristen.

We blijven hier naar mijn smaak veel te lang, een half uur of zo terwijl er niks te zien is. Als het gaat schemeren nemen we dezelfde route terug.

Mompox benaderen we nu op de manier zoals de Spanjaarden dat in de 16de eeuw ook deden: vanaf het water. Blikvanger is opnieuw het oude marktgebouw dat pal aan de waterkant ligt zodat goederen makkelijk konden worden aangevoerd.