De stad heeft een slechte reputatie, maar op deze zonnige zondag zag zelfs de stationsbuurt er niet verkeerd uit.

Het is zo’n 20 minuten lopen van het station naar het Domplein, het historische hart van de stad. Wat opvalt is dat er veel (slechte) graffiti op de muren gespoten is. Dat, en de vele leegstand, maakt de stad smoezeliger dan andere in Italië.

Toch is er ook hier fraaie kunst en architectuur te vinden. De stad maakt zelfs deel uit van een werelderfgoed: de Val di Noto. Dit is een streek in het zuidoosten van Sicilië die in 1693 door een zware aardbeving getroffen is. De steden en dorpen werden opnieuw opgebouwd in de Siciliaanse barokstijl. In 2006 bezocht ik al een aantal van die dorpen: Noto, Modica, Ragusa en Scicli.

Typisch voor de Siciliaanse barok is de afbeelding van maskers en menselijke gezichten.

In Catania liggen de historische gebouwen verspreid over de binnenstad. Het Domplein is de grootste toeristentrekker, met zijn kathedraal. Er zijn opvallend veel mensen op de been – Catania is een stopplaats op verschillende cruisevaarten.

Een beetje achteraf ligt het Palazzo Biscari. Dit is een voormalig paleis, nu in privé-bezit. Achter de poort, die open staat, ligt een grote binnenplaats. Via een grote dubbele trap kom je binnen in het paleis. Er lopen wat mensen over de binnenplaats en dat doe ik ook om foto’s te maken. Het paleis van binnen bezoeken kan alleen op afspraak.

Een stuk ten noorden van het Domplein ligt een buurt met nog meer Siciliaanse barok, vooral in de vorm van kerken met uitbundige façades. De meest vreemde van het stel is verbonden met het Benedictijner klooster. De San Nicola l’Arena-kerk is nooit volledig afgerond. Van binnen is het een enorme, witgeverfde ruimte met o.a. een meterslange zonnewijzer op de vloer.