Ik doe het grootste deel van mijn reis door Rusland met de trein. Het langste deel op de route is het stuk tussen Jekaterinenburg en Irkoetsk: 49 uur rijden plus 3 uur tijdverschil. Het is een etappe op de originele Trans Siberische Spoorlijn. Trein nummer 2, de Rossiya, vertrekt op alle oneven dagen uit Moskou om 7 dagen later in Vladivostok aan te komen.

Zo’n reis moet natuurlijk goed voorbereid worden: zowel qua entertainment als eten & drinken. Ik heb mijn laptop bij me, boeken op mijn Kindle en een tijdschrift. Daarnaast haal ik bij een supermarkt in Jekaterinenburg voldoende om 2x ontbijt, 2x lunch en 1x diner mee door te komen. Het laatste diner haal ik dan wel op een station onderweg of in de restauratiewagon. Hét populairste product, zeker onder alle Russische treinreizigers, is de voorverpakte maaltijd waar je alleen nog kokend water bij hoeft te gieten. Ik neem er eentje mee met noedels, groenten en rundvlees.

De trein vertrekt om 3.32 uur in de nacht uit Jekaterinenburg. Gelukkig was ik zo slim geweest om een hotel direct tegenover het station te kiezen, dus ik hoefde in de vroege ochtend alleen nog maar de straat over te steken. Er waren al wel meer reizigers op pad, maar heel veel stegen er niet in ‘mijn’ trein in.

Ik zit in wagon 1, stoel (of beter: bed) 16. Dat is een tweede klas coupé met ruimte voor 4 personen, met 2 stapelbedden. Er zijn al 2 mensen aanwezig, of eigenlijk 3: een moeder en klein kind delen 1 van de bedden. Ik lig boven. Gelukkig blijken de bedden in deze trein wat prettiger te liggen dan die ik had op het stuk Kazan – Jekaterinenburg (die waren zo hard dat je nauwelijks kon blijven liggen). Het lukt me om de laatste uurtjes van de nacht nog wat te slapen.

In de ochtend maak ik voor het eerst gebruik van zo ongeveer de enige voorziening die aanwezig is in de wagons: de heet water-tap ofwel samovar. Behalve de boodschappen uit Jekaterinenburg had ik namelijk ook zakjes cappuccino van thuis meegenomen. Samen met het donkere brood en de smeerkaas kan ik er een aardig ontbijt van maken.

De trein stopt in totaal 25 keer op deze route, dus ongeveer eens per 2 uur. Iedere wagon heeft zijn eigen beheerder, die de nieuwe reizigers bij de deur staat op te wachten om de kaartjes te controleren. De wagonbeheerder deelt ook de lakens uit (letterlijk dan), heeft snacks te koop en komt zo af en toe gewoon er gezellig bij zitten in een coupé. Het valt op hoe aimabel iedereen met elkaar om gaat, alle passagiers lijken wel één grote familie. Helaas is de taalbarrière te groot om er wat van mee te krijgen.

De eerste keer dat ik er zelf even uit ga is in Omsk. In deze grote stad stopt de trein 40 minuten. Tijd genoeg dus om het stationsgebouw in te lopen. De trein is trouwens zo lang en wagon 1 is helemaal aan het begin, dus het duurt nog wel even voordat je er bent. Het is 5 uur in de middag en ik ga op zoek naar eten – maar helaas hebben ze niets dat de chips en de koekjes te boven gaat. In vroegere reisverslagen van de Trans Siberische spoorlijn staat dat op de stations mensen (oude vrouwtjes?) de treinen stonden op te wachten om zelfgemaakte maaltijden en fruit te verkopen. Helaas heb ik dat hier niet gezien – misschien omdat de toegang tot de perrons wordt beperkt tot passagiers?

De eerste volle nacht in de trein slaap ik goed. In alle Russische treinen is het vrij warm en mensen lopen er ook bij alsof ze op strandvakantie zijn. Gelukkig staat in mijn coupé, waar inmiddels het 4^de bed ook bezet is geraakt met een Russische vrouw, de airco aan. Als je langs de coupés loopt zie je trouwens dat veel mensen de hele dag op bed blijven liggen. Zelf lukt het me vandaag na het ontbijt gewoon nog eens 2 uur te slapen!

Rond de lunchtijd is er weer een stop in een grotere plaats. Maar ook hier ben ik niet succesvol met het verzamelen van eten. Ik besluit daarom maar om de een paar wagons verder door de trein te lopen naar de restauratiewagon. Dat blijkt een oase met prettige banken om op te zitten. Wel even lekker om niet in de benauwde coupé met 3 (en in mijn geval 4) anderen te hoeven zitten. In de restauratiewagen zit alleen een Frans stel, verder is het leeg. Ze hebben er een uitgebreide menukaart. Ik houd het een beetje veilig bij vegetarische borsjt en gebakken aardappels.

Het voordeel van het restaurant is ook dat je wat beter uit het raam kunt kijken. In de coupés zijn de ramen niet groot en is het plekje aan het raam voorbehouden aan degene die beneden slaapt. Als je boven slaapt (zoals ik) kun je er wel bij gaan zitten, maar het landschap flitst dan van een afstandje voorbij. De trein rijdt ook vrij hard dus foto’s maken is sowieso al niet gemakkelijk.

Vanaf het begin van de reis zie je vooral bos. Naarmate de rit vordert wordt het bos wel steeds dichter en er komen mooie herfstkleuren in.

Naarmate we dieper in Siberië komen, neemt ook het aantal houten huizen langs de spoorlijn toe. Over het algemeen valt het me op hoe weinig industrie je ziet onderweg – het is natuur met wat landbouw en dorpjes.

Keurig op schematijd, om 7.40 uur in de ochtend lokale tijd, komen we aan in Irkoetsk. Het is wel knap dat de trein de hele route op tijd rijdt. Er zijn wel wat technische stops waar ze tijd zouden kunnen inhalen, maar voor zover ik het kon zien arriveerden we op elk van de 25 tussenstops op tijd of soms iets te vroeg. Er hangt ook een schema in de gang van de wagon waarop je precies af kunt lezen waar de trein allemaal stopt en voor hoe lang.

De trein rijdt nog 2 dagen verder, maar ik stap uit in Irkoetsk voor meer Siberië en dan vooral het Baikalmeer.