De Skellig-ring is een kustroute in het zuidwesten van Ierland. Hij is genoemd naar de twee Skellig-eilanden, waarvan de grootste het werelderfgoed is dat dit weekend buiten mijn bereik ligt. Je kunt er echter wel van een afstandje naar kijken: vanaf de Kerry-kliffen kun je ze goed zien liggen, hoewel het nog zo’n 10 kilometer varen is om ze echt aan te kunnen raken.

De Kerry-kliffen zijn tot 300 meter hoge rotswanden die grenzen aan de Atlantische Oceaan. Door hun hoogte kun je ver over de zee kijken. Het toerisme voor de Skellig-eilanden heeft hier al zo’n vlucht genomen dat je zelfs entree tot deze rotswanden moet betalen. 4 EUR – ook voor het parkeren zegt het mannetje achter het loket. Je loopt dan zelf gewoon een paar honderd meter over een pad naar de met hekken afgeschermde rotswanden.

Het waait heel erg vandaag en de zee kolkt. Het is niet gek dat de boten naar de eilanden vandaag niet varen. Met mijn zoomlens en een beetje nabewerking krijg ik Skellig Michael in ieder geval goed op de foto:

Het is een cultureel werelderfgoed, een vroege kloostergemeenschap. De resten van het klooster en de monnikscellen zijn vanaf deze kant niet te zien, wel het pad dat er vanaf de aanlegplaats naar toe loopt.

Het waait intussen zo hard bij het uitkijkpunt dat ik niet meer naar het hoogste punt klim – het lijkt wel of ik word weggeblazen door de wind die onder mijn regenjack komt. Ik stap dus maar weer in de auto en rijd de route verder af. Deze gaat eerst over een bergpas, niet heel hoog maar wel een heel smalle weg zodat je af en toe halt moet houden voor een tegenligger. Bovenop de pas heb je dan wel weer een mooi uitzicht:

Eenmaal weer terug op zeeniveau aan de andere kant stop ik in Ballinskelligs. Hier is een groot strand, populair bij surfers. Er zijn zelfs mensen aan het zwemmen. Ik loop een eind over het strand richting de ruïnes van een toren. Deze dateert uit de 16de eeuw en werd gebouwd om de baai te bewaken tegen piraten en om tol te heffen.

Over een keurig aangelegd wandelpad loop ik vanaf de kust nog wat verder, naar de ruïnes van een klooster.

De autorit gaat dan verder naar het plaatsje Waterville. Ook dit ligt pal aan de kust. Het heeft een lange boulevard die ik een keer op en neer wandel. Ik pauzeer halverwege even in een cafeetje voor koffie met cake. Op de terugweg loop ik langs ongeveer het enige waar Waterville bekend om is: zijn standbeeld van Charlie Chaplin. Nee, hij werd hier niet geboren. Maar hij bracht er in de jaren zestig menige vakantie door met zijn gezin.

Naast het standbeeld van Chaplin staat trouwens een even groot beeld van een Ierse voetballer. Waterville blijkt verder een populaire stop voor de vele tourbussen die deze streek aandoen. Ze kunnen echter niet over dezelfde smalle wegen rijden als ik met mijn auto.

Na Waterville is het oostelijkste deel van de route bereikt. Ik rijd via een andere weg terug naar Portmagee, alwaar ik vlak vóór mijn Bed&Breakfast de brug oversteek naar het eiland Valentia. Dit heeft de eer de westelijkste bewoonde plek van Europa te zijn. Er wonen zo’n 650 mensen en het is er niet echt veel anders dan aan de andere kant van de brug.

Valentia was het oostelijke eindpunt van de eerste Trans-Atlantische telegraafkabel, die gelegd werd in 1857. De kabel liep over de bodem van de Atlantische Oceaan tot aan de plaats Heart’s Content in Canada. Beide plaatsen bereiden een gezamenlijke werelderfgoednominatie voor, maar dat zal niet veel eerder zijn dan in 2022.

Er is nog een lange weg te gaan voor Valentia: het gebouw waarin het kabelstation gevestigd was, moet nog volledig gerenoveerd worden. Je kunt er nu ook niet naar binnen. Aan de overkant van de straat, aan de kust, hebben ze een monumentje gemaakt ter ere van de eerste succesvolle connectie tussen Europa en Noord-Amerika.

Valentia stelt verder niet veel voor. Ik rijd terug naar Portmagee (ook maar 1 straat trouwens), want daar weet ik een leuk lunchrestaurantje. Ik neem er chowder – een verdikte soep met stukjes vis en schaaldieren.