Wat is het?
De Victoriawatervallen vormen het grootste ‘gordijn’ aan vallend water in de wereld. De Zambezi rivier stort zich hier met veel lawaai 99 meter naar beneden in een kloof. De watervallen strekken zich uit over een breedte van 1,7 kilometer. De opspattende spray van het water heeft gezorgd voor het ontstaan van een klein regenwoud om de watervallen heen. De Victoria watervallen liggen op de grens tussen Zimbabwe en Zambia.

Cijfer: 8 (Vooral de oerkracht – het geluid en de hoog oprijzende mist – die de watervallen produceren is indrukwekkend. Je ziet de mist van kilometers veraf overal boven uit stijgen, en zelfs vanuit het vliegtuig herken je het meteen alsof er een aantal geisers permanent aan het uitbarsten zijn.)

Toegang: De entree aan de Zimbabwaanse kant kost 30 US dollar. Aan de Zambiaanse kant betaal je 20 US dollar.

Hoeveel tijd: Ik was aan beide kanten zo’n 2 tot 2,5 uur.

Opvallend:  Voordat ik de watervallen zelf bezocht maakte ik al kennis met het geluid en de rookpluimen die het produceert. Bij de Ilala Lodge in Victoria Falls (Zimbabwe) hoor je een continu lawaai alsof het naast een vliegveld ligt – het zijn de watervallen een paar honderd meter verderop. En de mistpluimen zie je overal bovenuit alsof er een bosbrand is.

Mijn ‘officiële’ bezoek begon aan de Zimbabwaanse kant. Ik liep er in minder dan 10 minuten naar toe, zo dicht liggen ze bij het plaatsje Victoria Falls. Ik was er om 8 uur in de ochtend en er waren vrijwel geen andere toeristen. Aan deze Zimbabwaanse kant loop je een pad af met 19 uitkijkpunten. Het grootste deel van de watervallen ligt ook in Zimbabwe. Je loopt een stukje, dan sla je af naar een uitkijkpunt, en dan loop je weer verder over hetzelfde pad.

Wandelpad door het regenwoud aan de Zimbabwaanse kant

Door de grote hoeveelheid water is vooral van het middelste gedeelte weinig te zien door de dichte opspattende mist. De beste foto’s maak je van de zijkant, bij punt 2. Bij punt 12 wordt het echt nat: ik heb een regencape bij me (je kunt ze ook bij de ingang huren), die is wel nodig omdat je in feite door een fikse regenbui loopt.

Je hebt steeds maar zicht op een deel van de watervallen

De dag erna deed ik een ‘ontbijtcruise’ over de Zambezi. Niet voor het eerst deze reis was ik de enige passagier. Er is dit jaar ook hier weinig regen gevallen en de Zambezi is – hoewel nog steeds erg breed – niet bepaald een kolkende rivier. We glijden rustig wat rond. We komen tot ca. 2 kilometer van de watervallen. De gids stelt dat ook al zou de motor van de boot het begeven, we niet van de watervallen af zouden vallen: de laatste paar honderd meter liggen zo vol rotsen dat het niet meer bevaarbaar is.

De Zambezi-rivier, met op de achtergrond de ‘rookpluimen’ van de watervallen

We zien veel nijlpaarden in het water en dat roept natuurlijk de vraag op of die wel eens over de rand vallen. Het antwoord is Ja… het zijn geen zwemmers maar wandelaars over de rivierbodem, en als het water dan eens te hoog staat dan gaat het mis. Vorig jaar, toen het water wel erg hoog stond, zijn er zelfs 5 olifanten naar beneden gekomen. Meestal kunnen die van eiland naar eiland door het water lopen, maar die keer zijn ze gegrepen door de stroming.

Een derde blik op de watervallen kreeg ik toen ik van Zimbabwe naar Zambia verkaste. Ik besloot over de grens te lopen – eerst een minuut of 10 naar de Zimbabwaanse grenspost. En dan nog een kilometer of 2 naar de grenspost aan de andere kant. Ondertussen loop je over de Victoria Falls-brug, gemaakt in 1905 als spoorbrug. Vanaf het midden van de brug kun je bungeejumpen. Je hebt hier eigenlijk ook het beste zicht op de hele breedte van de watervallen.

Tot slot bezocht ik weer een dag later ook nog de Zambiaanse kant van de watervallen. Het maakt een wat minder georganiseerde indruk dan de Zimbabwaanse. Er zijn verschillende wandelpaden die je af kunt lopen. Ik ben er weer tegen 8 uur en nu vallen vooral de scherpe regenbogen op.

De Zambezi-rivier van de Zambiaanse kant gezien, net voor de waterval

Een nat pak kun je ook hier halen: de 40 meter lange Knife Edge Bridge ligt vandaag volledig in het opspattende water.

Iedereen in regenkleding op de Knife Edge Bridge

Ik loop ook nog een ander wandelpad af, het zogenaamde Fotografie-pad. Dit loopt langs de rand van het beschermde gebied, met vergezichten op vooral de Victoria Falls-brug en de diepe kloven in het landschap. Ergens tref ik daar een familie van klipdassen die zich in de ochtendzon zit op te warmen. Het pad loopt helemaal door langs de grensovergang (er zit wel een hek tussen, dus je kunt zo het land niet uit).

Steppeklipdassen