Wat is het?
De Okavango Delta vult zich jaarlijks met water uit de Okavango rivier die in Angola ontspringt. Dat leidt tot grote moerasgebieden en grasland dat onder water komt te staan. Het water heeft geen uitweg naar de zee en strandt bij de Kalahari-woestijn. Omdat het fenomeen zich juist voordoet in Botswana’s droge maanden, trekt het waterrijke gebied van verre grote aantallen wilde dieren aan. Deze inlandse delta kan op zijn hoogtepunt tot 1,2 miljoen hectare van Botswana bedekken (gelijk aan ongeveer 30% van Nederland).

Cijfer: 8 (Mijn bezoek viel samen met het droogste jaar sinds de mensen zich konden herinneren. Het was dus heel anders dan gedacht: geen op water gebaseerde activiteiten, maar veel wandelen en zand happen vanaf een safarivoertuig. Maar het blijft een uniek gebied, vooral vanuit de lucht zie je de vreemde vormen die het water door de jaren heen in het landschap heeft aangebracht.)

Toegang: Toegang op eigen gelegenheid is lastig: het hart van de delta ligt normaliter in het water en kan alleen met een vliegtuigje bereikt worden. Het gebied bestaat voor 40% uit een nationaal park (Moremi), waarvoor een dagelijkse entree van 120 pula geldt (12 EUR, al inbegrepen in mijn tour). De overige 60% bestaat uit zogenaamde privé-concessies: stukjes grondgebied die de Botswaanse overheid heeft verpacht aan toeristische organisaties of die in gebruik zijn bij lokale gemeenschappen.

Hoeveel tijd: Ik was hier 4 dagen: 2 op Chief’s Island en 2 in het Moremi natuurreservaat.

Opvallend: De Okavango Delta was een mijlpaal onder de werelderfgoederen: in 2014 werd het de 1000^ste plek die op de Lijst is ingeschreven. En voor mij was het ook een bijzonder en speciaal naar toegewerkt ‘vinkje’: bezocht werelderfgoed nummer 700!

Bij de toegangspoort tot Moremi hangt dit werelderfgoedcertificaat, met speciale vermelding dat het de 1000ste is

Dit is natuurlijk een enorm gebied, ik ‘deed’ de Delta daarom op 3 manieren: eenmaal vanuit de lucht, daarna 2 nachten in een lodge op een eiland middenin de Delta en tot slot nog 2 nachten kamperen in Moremi nationaal park.

Op de terugweg van Tsodilo vloog de helicopter over de hoofdader van de Delta. We stopten even bij de Gouma lagune (helemaal vol water!) om van piloot en helicopter te wisselen: de piloten losten elkaar af voor 4 weken dienst in de ‘bush’, met alleen maar vluchten tussen de verschillende lodges en kampen. Maun lijkt dan al een hele stad en mijn nieuwe piloot keek er naar uit om weer terug te zijn in de beschaving.

Onderweg zagen we nergens veel water, hoogstens enkele stroompjes in het grasland of in de drooggevallen modder. Zo vanuit de lucht kun je goed zien dat het gebied uit veel eilandjes bestaat – ook in deze droge tijd te herkennen aan plukjes groen. Grotere dieren kun je ook vanuit de lucht zien, zelfs in dit dorre landschap: rijen olifanten, een enkele krokodil op een strandje en hele groepen nijlpaarden bijeen in een kleine poel.

Groep nijlpaarden in het laatste restje water

Droogte stond ook centraal tijdens mijn bezoek aan Chief’s Island. Hier maakte ik 4 wandelingen met een gids door het droge grasland.

Typisch landschap voor Chief’s Island, met hoog gras en termietenheuvel

In het Moremi natuurreservaat tenslotte sloot ik aan bij de kampeersafari. We deden verschillende tours door het park. Vooral met de leeuwen waren we hier buitengewoon succesvol: in 2 dagen wisten we ze 4 keer te spotten. We zagen net na zonsondergang een hele familie de weg oversteken, een familie die we de volgende ochtend terug vonden vlakbij het kamp. Het bleken er 10 te zijn, inclusief 2 mannetjes met hun lange manen en 3 speelse jongen.

Deel van leeuwenfamilie in Moremi