Wat is het?
De Kalifaatstad Medina Azahara omvat de resten van de 10de eeuwse residentie van de kalief van Córdoba. Er was een paleis voor de kalief zelf, een Grote Moskee en een woonwijk voor het gewone volk. De kalief liet Medina Azahara bouwen als nieuwe hoofdstad van islamitisch Spanje & Portugal. De stad hield nog geen 80 jaar stand, voordat het volledig verwoest en verlaten werd. Het bleef 9 eeuwen lang verborgen en onveranderd, totdat in 1910 de opgravingen startten.

Cijfer: 7 (Het is veel groter en imposanter dan ik had gedacht. Sommige delen zijn echt prachtig gerestaureerd, of beter gezegd: opnieuw in elkaar gepast als ware het een grote legpuzzel waar nog maar de helft van de stukjes over zijn.)

Toegang: De entree voor EU-burgers is gratis. Het wordt niet echt gecontroleerd waar je vandaan komt, dus ook bezoekers uit andere landen kunnen zo naar binnen. Wel betaal je 2,5 EUR voor een retour met de shuttlebus van het museum naar de opgravingen.

Hoeveel tijd: Ik was er 2,5 uur.

Opvallend: Als ik om kwart over 10 op zaterdagochtend het parkeerterrein bij het museum kom oprijden, staan daar al zeker 50 auto’s en 10 bussen. Medina Azahara mag dan (nog) niet zo’n bekende naam zijn, in het aan bezienswaardigheden al zo rijke Andalusië is dit een rijzende ster. Er is in 2009 een modern museum bij gebouwd, dat de geschiedenis van de stad laat zien en vondsten tentoonstelt.

Mijn rondgang door het museum begint met een video van 15 minuten in een gevulde bioscoopzaal. De film toont een reconstructie van hoe de stad er in z’n tijd uitgezien heeft en wat er zich zoal afspeelde. Aan het hof van de kalief was het een komen en gaan van diplomaten en andere gezanten van naburige rijken, zoals de Byzantijnen en Germanen.

10de eeuwse schaal van geglazuurd keramiek, gemaakt in Medina Azahara

In de tentoonstellingsruimtes zijn verder veel muurdecoraties te zien, met typische islamitische zich herhalende motieven (arabesken). Mooi zijn ook de voor Medina Azahara kenmerkende keramieken schalen en vazen met groene motieven.

Vanaf het parkeerterrein voor het museum gaat er elke 10 minuten een bus naar de ruïnes van de oude stad, die een kilometer of 2 omhoog tegen de bergwand ligt. De stad was terrasvormig opgebouwd, met het paleis van de kalief aan de top. Tegenwoordig loop je van boven naar beneden. Het nauwe stratenpatroon is nog aanwezig en het voelt echt alsof je in een stad loopt. Er zijn pleinen, tuinen, officiële gebouwen en kleinere woonruimtes.

Ruïnes van de Grote Moskee

Meest in het oog springend op het terrein zijn de gerestaureerde façades van de ‘belangrijke gebouwen’. Deze hebben de halfronde bogen die je ook in de buurstad Cordoba ziet bij de gebouwen uit de Moorse tijd. Sommige zijn door om en om gebruik van rode en witte stenen versierd, op andere zijn hele reliëfs uitgehouwen.

Naarmate de ochtend vordert wordt het drukker en drukker op het terrein. Er zijn zeker honderden mensen aanwezig: het is met 24 graden dan ook prachtig weer voor een dag in maart. Er zijn ook opvallend veel (Spaanse) moslims onder de bezoekers.

Teruggeplaatste arabesken op de façade van de Casa de Ya’far