Wat is het?
Het Cultuurlandschap van rijstterrassen van de Hani in Honghe is een omvangrijk bergachtig gebied waar rode rijst wordt verbouwd. De Hani, een volk dat leeft in de Chinese provincie Yunnan en in Vietnam, hebben hier gedurende de afgelopen 1300 jaar een complex systeem van geïrrigeerde rijstterrassen aangelegd. Na de rijstoogst worden de terrassen onder water gezet. Er worden dan vissen in gekweekt en eenden zorgen ervoor dat de grond vruchtbaar blijft. Binnen het gebied liggen 82 traditionele dorpen, waarvan de bewoners de terrassen bebouwen en andere vormen van landbouw beoefenen.

Cijfer: 8 (De rijstvelden zijn hier letterlijk schilderachtig mooi. Er zijn al heel wat fotografieboeken over verschenen. Het is een vrij groot gebied ook, een ‘rondje’ is 35 kilometer en dan kom je heel wat uitkijkpunten tegen. Alle dorpen hebben hun eigen terrassen, ze verschillen wel wat in stijl dus het is de moeite waard om meerdere te bezoeken.)

Toegang: Bij het bezoekerscentrum aan het begin van het gebied wordt een entree van 70 Yuan (8,90 EUR) gevraagd. Dit kaartje heb ik daarna nergens meer hoeven te laten zien. Ook schijnen sommige dorpen apart toegang te vragen, maar bij het ene dat ik bezocht was het loket gesloten.

Hoeveel tijd: Ik was er 1 volle dag. Het plan was eigenlijk 2 dagen, omdat de reis er naar toe ook al een dag in de bus zitten kost. Maar voor mijn 2de dag was de hele dag regen voorspeld en dan is er niks te doen in dit gebied, dus ik ben eerder vertrokken. Met mooi weer kun je je er prima 2 dagen vermaken, het is ook leuk om tussen de rijstvelden door te wandelen.

Opvallend: Weer zo’n afgelegen plek! Driemaal daags is er een rechtstreekse bus vanuit Kunming naar Yuanyang Xinjie, het beginpunt van dit gebied. De rit duurt 7 uur, maar dan ben je er nog niet. De toeristen in de bus worden langs de kant van de weg gedropt waar een minibusje staat te wachten dat ons naar onze hotels/pensions zal vervoeren. Een lange rit slingerend door de bergen volgt. Het is stralend weer deze dag, dus we kijken al onze ogen uit. Tegen zonsondergang gelast de chauffeuse alvast een fotostop in bij één van de vele dramatische rijstterrassen.

Ik overnacht in de Flower Residence Inn, een pension in het dorpje Duoyishu. De omgeving is veel meer bebouwd dan ik vooraf gedacht had. Misschien komt het door het opkomende toerisme, hoewel lang niet alle nieuwbouw voor hotels is. Ze zijn in ieder geval overal aan het werk. In Duoyishu liggen alle straatjes – die toch al heel smal en steil zijn – in het midden open omdat ze een afvoer aan het aanleggen zijn. Dat maakt de tocht van pension tot restaurant elders in het dorp ‘s avonds tot ware een hindernisbaan.

De volgende ochtend ga ik mee met een tour langs de belangrijkste plekken in het gebied. Samen met een Frans stel en een matig Engels sprekende chauffeur rijden we eerst naar het uiterste puntje van de kaart van dit gebied. Hier gaan we een eind de berg af en komen dan bij een uitkijkpunt waar ook de serieuze fotografen al geposteerd staan met hun statieven. De Hani rijstterrassen staan vooral bekend om hun schilderachtige effecten en op deze plek zie je dat eigenlijk het beste. Het is een wirwar van waterpoelen en ‘sliertjes’ gevormd door de dunne randen van de terrassen. De afscheidingen tussen de terrassen zijn net als de terrassen zelf helemaal van klei gemaakt. De laaghangende wolken maken het nog wat extra dramatisch.

Daarna rijden we langs het Blauwe Terras. De mensen die hiernaast wonen vragen geld om foto’s vanaf hun terrein te mogen maken. Wij blijven maar aan de straatkant staan, dat is net zo mooi. Het is niet zo’n groot terras maar van dichtbij kun je hier goed zien dat ze aan de bovenste rand een strook hebben vrijgelaten om groenten te verbouwen.

We stappen vervolgens uit bij Azheke, het “paddenstoelendorp”. De 396 inwoners verbouwen geen paddenstoelen maar de traditionele huizen zouden eruit zien als paddenstoelen (met een rieten dak als kopje). Het is bijna een openluchtmuseum, want bij zo ongeveer elk huis of ander bezienswaardig element staat een informatiebord met uitleg in het Chinees en Engels. Je komt het dorp binnen onder een rieten poort, waarmee de Hani de grens willen aangeven tussen waar de mensen en waar de geesten wonen. Boven het dorp ligt ook een heilig bos waar de dorpsbewoners eenmaal per jaar de god Angma komen aanbidden voor geluk en een goede oogst.

In het dorpje zelf gaan de dagelijkse bezigheden gewoon door. Ook hier sjouwen vrouwen in traditionele kledij met cement en stenen op hun rug om (ver)nieuwbouw mogelijk te maken. Varkens, kippen, kalkoenen en een enkele buffel lopen vrij door de straten.

Het was al een bewolkte ochtend en tegen elven begint het helaas te regenen. Maar we gaan nog dapper door met onze tour. Hoewel bij sommige uitkijkpunten niks meer te zien valt. Eén van de mooiste en grootste terrassen die we nog zien is die bij het dorp Bada. Deze heeft meer groen en rood dan de andere, die het vooral moeten hebben van het spiegelende water. Het is er ook wat minder steil en meer glooiend.