Wat is het?
Het Cultuurlandschap met rotstekeningen van Zuojiang Huashan omvat 38 groepen tekeningen die zijn aangebracht hoog tegen de rotswanden langs een rivier. De tekeningen zijn gemaakt met een rood pigment. Het zijn rituele afbeeldingen van mensachtige wezens, uitingen van het animisme en de voorouderverering van de lokale Luoyue bevolking die geen schrift kende. De rotstekeningen zijn 1800 – 2500 jaar oud.

Cijfer: 5 (Het is altijd wel interessant om te bedenken wat mensen er toe heeft bewogen rotstekeningen te maken, en dan ook nog op grote hoogte zoals hier. Deze relatie met de mens en zijn gemeenschap is hier bij Huashan erg zichtbaar door de dorpjes die tegenover de wanden met tekeningen liggen. Zo zijn de twee onlosmakelijk met elkaar verbonden. Maar als je alleen naar de ‘kwaliteit’ van de tekeningen kijkt, behoort dit tot het minste van de vele rotskunst werelderfgoederen die ik al heb bezocht.)

Toegang: Vanaf de rivier zijn de tekeningen het beste te zien. Een boottour kost 82 Yuan (ca. 11 EUR).

Hoeveel tijd: Door mijn escapades met het openbaar vervoer (zie onder) bracht ik hier zo ongeveer de hele dag door. De boottour langs de rotstekeningen duurt 2,5 uur.

Opvallend: Om 10 over 7 stond ik al op het station van Ningming, als enige hier gedropt door de nachttrein vanuit Hanoi. Het was nog donker en het regende. Ik ging eerst maar een tijdje staan schuilen tot het licht zou worden – in de hoop dan op te vallen bij een taxichauffeur die me in de buurt van de rotstekeningen zou kunnen brengen. Uit reportages uit deze uithoek van China van andere werelderfgoedbezoekers had ik begrepen dat er 2 manieren zijn om de tekeningen te zien: met een toeristische boottour die langs de tekeningen vaart of met een taxi die je naar een uitkijkpunt brengt aan de andere kant van de rivier. Mijn voorkeur had de laatste optie.

Na een half uurtje wachten was er nog geen taxi verschenen. Wel zag ik overdekte driewiel-taxi’s rijden. Daar hield ik er eentje van aan om me naar Ningming centrum te brengen. Ik had van een eerdere reis weliswaar nog voor 33 EUR aan Chinese Yuan op zak, maar wat meer armslag zou ook wel fijn zijn. In het stadje vond ik al snel een geldautomaat. Ik liep wat door de straten, nog steeds op zoek naar een taxi of een andere aanwijzing hoe bij het werelderfgoed te komen. Uiteindelijk was het weer een driewiel-taxi die uitkomst bood, dezelfde als eerder op de ochtend. Hij kon me naar het vertrekpunt van de boottours brengen.

De driewiel-taxi die me wegbracht

Er waren wat mensen aan het werk maar het zag er niet naar uit dat er vandaag grote groepen toeristen verwacht werden. Met de vertaalfunctie van haar telefoon liet een van de meisjes van de receptie me weten dat de eerste boot om 11.30 zou vertrekken. Dat betekende voor mij nog 2,5 uur wachten. Maar er zat niks anders op. Ik mocht eerst nog schuilen in het in ombouw zijnde bezoekerscentrum, maar al snel gingen daar werklui met cement aan de gang. Buiten kon ik onder een afdakje zitten.

Ik was al bang dat ik de enige bezoeker zou zijn, maar tegen elven verschenen toch nog wat meer mensen. In totaal een stuk of 20. Het regende nog steeds, maar gelukkig was de boot ruim en overdekt. Er ging ook een gids mee die in het Chinees van alles vertelde. Blijkbaar was er pas een of andere theatervoorstelling geweest, want langs de waterkant zag je steeds onnatuurlijke decorstukken en schijnwerpers staan.

Restanten van een theatervoorstelling?

Het duurde bijna een uur voordat we bij de eerste rotstekeningen kwamen. Ze zijn allemaal aangebracht op de lichte zandsteenwanden die her en der in het landschap voorkomen. Er zijn ook resten van houten stellages gevonden, die nodig waren om tot tientallen meters hoogte te reiken om de schilderingen aan te brengen. Sommige groepen tekeningen hebben nu ook houten platformen onder zich, ik neem aan voor onderhoud. Aan land mag je er in ieder geval niet, vanaf het dek van de boot die vlak voor de wand blijft drijven kun je ze nu het beste zien.

Een paar individuele tekeningen, sommige zijn meerdere meters groot

Opvallend is hoe weinig variatie er in de afbeeldingen zit, ze lijken wel gestempeld. Als verklaring wordt gegeven dat ze aan een strikte set regels waren onderworpen – ze evolueerden wel maar de principes bleven hetzelfde. Verreweg de meesten beelden mensen uit (dansende poppetjes), er zijn cirkels met een ster (die bronzen trommels voorstellen) en honden. Al dit wordt gelinkt aan de rituele activiteiten van de omliggende dorpen. Er zijn geen tekeningen van dagelijkse activiteiten, zoals elders bij rotskunst wel gebruikelijk is.

Ningming Huashan is het grootste paneel langs dit deel van de rivier met 1951 van de in totaal 4050 afbeeldingen. Dit is eigenlijk ook het enige echt interessante deel van de route. Hier staan zoveel tekeningen op de wand dat de rots er rood van kleurt.

Ningming Huashan, met (moderne) balustrade

Op de weg terug, die over hetzelfde stuk van de rivier voert als de heenweg, legden we nog aan bij het dorpje Laijiang. Alle medetoeristen renden meteen naar de souvenirwinkel waar ze lokale delicatessen zoals groene noedels verkopen. Het regende nog steeds, dus veel verder dan de eerste straat kwam ik op mijn rondwandeling ook niet. Het zag er zo op het eerste gezicht niet veel anders uit dan een gemiddeld Chinees dorp. Wel valt de oriëntatie naar de rivier op: overal liggen boten klaar om spullen en mensen te vervoeren. Niet gek dus dat de voorouders de wanden boven de rivier vol schilderden.

Aanleggen bij het dorp Laijiang

Terug bij het vertrekpunt liet ik het meisje dat me eerder al geholpen had een taxi bellen. Dat is de enige manier zonder eigen vervoer om hier weer weg te komen, “er rijdt hier maar 3 keer per dag een bus langs” schreef ze me op haar telefoon.