Tussen de 5 werelderfgoederen in noordoost Bulgarije en het volgende in Bursa (Aziatisch Turkije) heb ik een volle dag Istanbul ingepland. Ik was al eerder in deze stad: in 1992. Dus ik hoef hier van mezelf niet zoveel. Ik heb een paar bezienswaardigheden aangekruist die niet te ver lopen zijn van mijn hotel. De grootste publiekstrekkers zoals de Hagia Sophia en het Topkapi-paleis sla ik over (want: druk) en ik ga ook maar selectief ergens naar binnen.

Vlakbij het hotel ligt het Sirkeci treinstation. Dit was het eindpunt van de Oriënt Express, de trein die tussen 1883 en 1977 via verschillende routes van Londen naar Istanbul reed. Het oude station is als monument bewaard gebleven, ernaast ligt een nieuw exemplaar dat volop in gebruik is. Het verlaten station wordt nu bewoond door zwerfhonden en -katten. Eén kat heeft zich zelfs verschanst op het dashboard van een oude locomotief, een ander ligt te slapen op een tafel in het museumpje. Desondanks is het gebouw goed onderhouden en zijn de glas-in-lood ramen in de wachtruimtes nog steeds prachtig.

Hond voor het historische Sirkeci treinstation

Ik wandel verder richting het meest historische gedeelte van de stad Istanbul. Hoewel de straten gemoderniseerd zijn, er een tramlijn doorheen loopt en er ontelbare restaurants en baklava-winkels zijn, sta je toch om de 100 meter stil bij een historisch gebouw. Bij allemaal is een zuil met informatie geplaatst. Eén daarvan is bijvoorbeeld Paşakapısı, de poort van de Pasha. Deze ingang uit 1799 leidde naar het paleis van de Ottomaanse Grootvizier, die daar zijn buitenlandse bezoekers verwelkomde.

Poort van de Pasha

Iets verderop ligt wat in de Romeinse tijd het Hippodroom was: de renbaan voor paardenraces. Nu is dit een groot plein annex boulevard. Aan weerszijden liggen de Hagia Sophia en de Blauwe Moskee – daarmee is het de meest toeristische plek van de stad. De Turkse autoriteiten hebben er voor de zekerheid maar een legertank neergezet en ook is het plein afgeschermd met hekken. Verdeeld over de voormalige renbaan zijn 3 smalle, hoge zuilen of obelisken geplaatst: één gemaakt door de Romeinen, één meegenomen uit Egypte en één bronzen monument (de Slangenzuil) dat hier ook al sinds de Romeinse tijd staat.

Twee obelisken

Ik kan het niet laten om toch even het terrein van de Blauwe Moskee op te lopen. Het is er zoals verwacht erg druk. Ook staat het voor een deel in de steigers. Maar vanaf één van de poorten heb je wel een heel mooi uitzicht op dat andere hoogtepunt van de wereldarchitectuur: de Hagia Sophia. Gebouwd als Byzantijnse kerk, omgevormd tot een moskee en met een enorme koepel tot stand gekomen in de 6de eeuw. De lucht is net een beetje aan het betrekken wat een bijzondere gloed aan de foto’s geeft.

Hagia Sophia

Hierna loop ik een minuut of 20 naar het noordwesten. Doel is een andere monumentale moskee: de 16de eeuwse Süleymaniye moskee. Dit is misschien wel de mooiste onder de honderden moskeeën van Istanbul. In de grote tuin kun je lekker zitten, met zowel goed uitzicht over de stad als op het gebouw zelf. Dit keer ga ik wel naar binnen, de toegang is gratis. Er worden druk voorbereidingen getroffen voor het gebed dat 3 kwartier later begint: zo zijn 2 mannen het hele tapijt aan het stofzuigen. Helaas moet je als bezoeker aan de rand blijven staan en is niet alles even goed zichtbaar door de vele draden die de enorme kroonluchter in de lucht houden.

Süleymaniye moskee

Tapijtreiniger in de Süleymaniye moskee

Rond lunchtijd begint het opeens te stortregenen en te onweren. Toevallig ben ik net in de buurt van de Bazaar en kan ik een eettentje inschieten. Daar serveert men kebab in alle varianten. Ik neem de Urfa kebab – gewoon een kebabspies met vers brood, tomaat, uien, sla en bulgur. Samen met een blikje cola ben ik hiervoor 23 Lira (3,10 EUR) kwijt.

Na de lunch is het wel opgehouden met regenen maar alles is nog zeiknat. Ik ga voor een paar uurtjes terug naar mijn hotelkamer. Om 4 uur pak ik de rest van het ‘programma’ weer op. Het eerste doel is de Rustem Pasha moskee: deze moet mooie tegeltjes hebben. Hij ligt ingeklemd door de Bazaar en ik kan zo geen ingang vinden. Het blijkt echter dat hij gesloten is voor restauratie. Als je hem van een afstandje bekijkt snap je wel waarom.

Rustem Pasha moskee onder renovatie

Je bent hier vlakbij de Galata brug, die de Gouden Hoorn (binnenhaven aan de Bosporus) overspant en de verbinding vormt tussen het Europese en Aziatische deel van Istanbul. Aan het andere eind staat de karakteristieke Galata-toren, gebouwd in de 14de eeuw door de Republiek Genua die hier een kolonie had. De brug is ook voor voetgangers gemakkelijk over te steken. Ik loop helemaal naar de andere kant, ondertussen tientallen vissers passerend. In Galata sluit ik de dag af bij een luxueuze koffietent voor cappuccino met gebak.

Zicht over de Gouden Hoorn, tot aan de Galata-toren