Sinds november 2017 hebben de Verenigde Arabische Emiraten er een attractie bij: na het hoogste gebouw ter wereld in Dubai en het grootste winkelcentrum ter wereld in hetzelfde emiraat, heeft Abu Dhabi nu naast de jaarlijkse Formule-1 races het Louvre Abu Dhabi. Dit grootse museum is tot stand gekomen in samenwerking met de Parijse naamgenoot, en het leent de komende 30 jaar tegen forse betaling ook een aantal werken uit het Louvre en andere Parijse musea. Het is wel de bedoeling dat het Louvre Abu Dhabi geleidelijk aan zijn eigen collectie opbouwt.

Entree tot het Louvre Abu Dhabi

Na mijn bezoek aan het werelderfgoed van Al Ain ga ik per bus naar de hoofdstad van Abu Dhabi – dat ook de naam Abu Dhabi heeft. Het is 2,5 uur rijden door een saai en leeg woestijnlandschap, totdat de wolkenkrabbers weer aan de horizon verschijnen. Abu Dhabi is zo mogelijk nog ruimer van opzet en minder voetgangervriendelijk dan Dubai. Het Louvre ligt op een eiland aan de rand van de stad. Ik laat me er met een taxi naar toe brengen van het busstation – dat kost zo’n 20 minuten en 7 EUR. Op de terugweg zie ik op het busstation dat er ook lokale bussen naar toe rijden, maar ik weet niet welke en hoe frequent die zijn.

Resten van de beschaving van Al Ain, als enige materiaal uit de regio ook te zien in het Louvre Abu Dhabi

Je komt dan aan bij een soort oase: een witter dan wit gebouw, ver van andere bebouwing (het is de bedoeling dat dit een cultuureiland wordt, maar zover is het nog niet). De mensen die hier uit de bussen en taxi’s stappen zijn ofwel Europees/Amerikaans danwel Japans/Chinees. Het voelt toch wel als een stukje nagemaakt Europa, ondanks de bijzondere architectuur met een koepel die lijkt te zweven en de sterrenhemel verbeeldt.

Het is er binnen gelukkig niet zo druk als bij het Louvre in Parijs. Je kunt hier ook vooraf via internet kaartjes bestellen, maar op de donderdag dat ik het museum bezoek is dat helemaal niet nodig. Ik kan zo doorlopen tot de kassa, en mag na betaling van 63 dirham (12,60 EUR) naar binnen. Het gebouw is vrij strak beveiligd, dat begint al met luchthavenpoortjes net na de ingang. Dat heb ik hier elders in de regio, met uitzondering van mijn hotel in Koeweit-Stad, nog niet gezien. Het voelt normaal allemaal erg veilig en gemoedelijk aan.

Kameel representeert de Chinese Zijderoute

Ik heb me vooraf niet verdiept in wat er te zien zou zijn (christelijke kunst in een Arabisch land?), maar het blijkt dat ze een soort “Greatest Hits”-invalshoek hebben gekozen. Ze laten de ontwikkeling van de wereldbeschavingen zien door de tijden heen. Wat Egyptische sarcofagen, een stukje van de Istjarpoort uit Babylon, Griekse en Romeinse standbeelden, Chinese grafvondsten. Alleen maar hoogtepunten, veel verschillende culturen en periodes na elkaar.

Aan het eind is er dan toch nog schilderkunst. Je ziet de Franse hand sterk in het aantal werken van Franse schilders dat hier aan de muren hangt (tegenover het geringe aantal Italiaanse of Nederlandse). Net als in de Parijse musea is het impressionisme ruim vertegenwoordigd. Ik tel zo snel 3 Nederlanders: Van Gogh, Mondriaan en Frans Post (er zijn nogal veel van diens Braziliaanse werken dus er kon er best een naar Abu Dhabi). Er is vrijwel niets uit de Nederlandse 17de eeuw te zien.

Veel onschuldig Frans werk: hier De fluitspeler van Manet

Daarnaast is er verhoudingsgewijs veel moderne en abstracte kunst. Bij de uitgang hangt werk van Cy Twombly, iets wat ik inmiddels van een afstand kan herkennen na een bezoek vorig jaar aan een tentoonstelling van zijn werk in Parijs. Ook staat er een kunstwerk van de Chinees Ai Weiwei, het eerste dat ik van hem zie.

Cy Twombly, Untitled (I-IX)

Ai Weiwei, Fontein van licht

Zoals het een museum betaamt is er ook een museumcafé met dure cappuccino en cake, én een rijk gevulde museumwinkel met heel veel kunstboeken in het Engels en het Arabisch. Het gebouw zelf is een attractie op zich, en er is ook volop gelegenheid om dat van alle kanten te bekijken en te fotograferen. Al met al zeker een paar uurtjes waard als je toch in de Emiraten bent.

Het imposante ‘plein’ waar je na de tentoonstellingsruimtes eindigt