Direct als we de westelijke toegangspoort van Etosha Nationaal Park verlaten komen we in weer een heel andere omgeving terecht. Het is een landschap met gekleurde rotsen en veel bomen. Het is de favoriete verblijfplaats van de bergzebra: je kunt ze onderscheiden van de ‘gewone’ steppezebra doordat ze iets kleiner zijn en hun strepen doorlopen tot aan hun enkels. Maar als je ze als een berggeit een rots op ziet rennen weet je eigenlijk al genoeg.

Bergzebraatje

We logeren deze nacht in de Hobatere Lodge, prachtig gelegen op een eigen terrein en nog 18 kilometer rijden vanaf de ‘grote’ weg. Alhoewel we er pas laat zijn door al het gehobbel door het westen van Etosha, staan 2 reisgenoten en ikzelf toch al weer 5 minuten na aankomst klaar om met een gids van de lodge een jeeptocht over het terrein te maken.

Hij laat ons eerst vol trots een leeuwenfamilie zien vlakbij de ingang – je kunt ze van dichtbij fotograferen. Ze hebben zenders om dus het vinden is niet zo moeilijk dit keer. Het wordt verder een heerlijk rustig ritje, met veel stops voor bomen en vogels. Tegen het eind is er voor ons drieën nog een echte ‘sundowner’, met alcoholische drankjes en meer chips en nootjes dan we samen op kunnen.

Schaapherder’s boom (of: ‘witgat’ in het Afrikaans)

De Damara-neushoornvogel (ook wel: Damartok)

In deze lodge hadden we nog wel een nacht langer kunnen blijven. De sfeer is supergoed, en de omgeving prachtig. Maar we moeten weer vroeg opstaan, dat wil zeggen om half 7 ontbijt. Er staat ons weer een lange rit te wachten, met enkele stops onderweg.

De eerste daarvan is bij een Himba-dorp. De Himba vormen een bevolkingsgroep die voornamelijk in het noordwesten van Namibië leeft. Maar enkele gemeenschappen hebben zich ook in Damaraland gevestigd, meer richting het midden van het land. Ze werkten daar op het land voor blanke boeren. Tegenwoordig houden ze vee, én open huis voor toeristen. De Himba zijn de afgelopen jaren wereldberoemd geworden door TV-optredens, waarin mensen zich vergapen aan hun bijzondere uiterlijke verschijning.

In het Himba-dorp

Wij krijgen een rondleiding door het dorp door de zoon van de Chief. Hij spreekt goed Engels en is westers gekleed. Dat kan van de aanwezige vrouwen niet gezegd worden. Zij smeren zich in met een okerkleurig mengsel van boter en kruiden, waardoor ze een roodachtige huidskleur krijgen. Ook hebben ze een per leeftijdsgroep verschillende haardracht. We mogen overal binnenkijken, en krijgen een demonstratie van hoe een kruidenmengsel als een soort wierook als deodorant gebruikt wordt.

Dit specifieke dorp is gesticht in 2000 om Himba-weeskinderen op te vangen. Nu is het toch een beetje een openluchtmuseum met levende mensen, en lijken vooral de vrouwen geëxploiteerd te worden (“de mannen zijn aan het werk op het land”).

Haardracht van een volwassen Himba-vrouw

Na een uurtje stappen we weer in de truck en rijden verder naar het zuidwesten. Het landschap is erg stenig. Op die ondergrond groeit een bijzondere plant die alleen in dit deel van Namibië en Angola voorkomt: de Welwitschia Mirabilis. Dit is een plant die extreem langzaam groeit. Ze worden gemiddeld 500-600 jaar oud. Er zijn aparte mannelijke en vrouwelijke planten, die vaak naast elkaar groeien. We zien een aantal exemplaren die nog vrij klein zijn. De bladeren voelen ontzettend sterk aan.

Welwitschia Mirabilis

De streek waar we deze dagen doorheen reizen staat bekend als Damaraland. Het is het gebied waar de Damara bevolkingsgroep gedwongen werd zich te vestigen door het Zuidafrikaanse apartheidsregime, dat destijds ook over Namibië heerste. Net als in Zuid-Afrika hadden ze weinig vruchtbare thuislanden bedacht voor de verschillende bevolkingsgroepen. Veel Damara wonen hier nog steeds, hoewel ze zich nu overal mogen vestigen. De Damara gebruiken net als de Khoisan een kliktaal.

Damara huizen langs de weg