Wat is het?
De Zandzee van de Namib is het omvangrijkste voorbeeld ter wereld van een nevelwoestijn. Mist die komt vanaf zee is de primaire waterbron voor de planten en dieren in deze superdroge woestijn. Dit is een ongerept en continu door de wind veranderend landschap dat voor 84% uit zandduinen bestaat. Hun diversiteit aan vormen en kleuren geven deze zandzee buitengewone natuurlijke schoonheid.

Cijfer: 8 (Het is een enorm groot landschap (3 miljoen hectare, dat is 75% van de omvang van Nederland), waarvan maar een klein stuk toegankelijk is voor toeristen. Dat is dan wel meteen de meeste bezochte bezienswaardigheid van Namibië, meestal aangeduid met de verzamelnaam Sossusvlei. Wind die vanuit variabele richtingen komt heeft hier geleid tot ster- en piramidevormige duinen. Ik vond vooral de wandeling die we in de vroege ochtend door de Sossusvlei maakten prachtig.).

Toegang: Je betaalt hiervoor de entree tot het Namib Naukluft Nationaal Park. Dat is 80 Namibische dollar (5,40 EUR) voor buitenlandse toeristen. Voor mij was dit al inbegrepen in de prijs van mijn tweeweekse tour door Namibië.

Hoeveel tijd: Ik was er 2 nachten / iets meer dan een volle dag.

Opvallend: We logeren in de Sossus Dune Lodge, het enige hotel dat ligt binnen de grenzen van het nationaal park. Dat heeft als voordeel dat je al vóór zonsopkomst op pad kunt (de mensen die buiten het park logeren moeten wachten tot de poort open gaat bij zonsopgang). Dit is enerzijds handig om de ergste hitte voor te zijn, maar het geeft je ook de gelegenheid om de zon te zien opkomen tussen de duinen. De uitgelezen plek daarvoor is Duin 45, met 150 meter één van de hogere rode zandduinen. We zijn er als eersten, tegen half 6 in de ochtend. De zon komt hier in deze tijd van het jaar op rond kwart over 6, dus we zijn mooi op tijd. Wel moet je nog ‘even’ het duin beklimmen. Mij kost dat een half uur, maar fittere toeristen doen het in een minuut of 10.

Eenmaal boven kun je op de richel gaan zitten wachten. In totaal zitten er zo’n 30 mensen op een rijtje. De magie van zonsopgangen en zonsondergangen vind ik altijd nogal overtrokken, en dat is hier eigenlijk ook zo. We zien de zon, het wordt lichter en de duinen komen in de ‘schijnwerpers’ van de zon te staan. Ze kleuren nu mooi donkerrood, waar ze later op de dag wat valer van kleur zijn.

Ons reisgroepje van 6 besluit als eerste weer te vertrekken, we hebben nog meer te zien deze ochtend. Naar beneden gaat gelukkig een stuk gemakkelijker dan naar boven: je loopt/holt gewoon in grote passen schuin van de helling af.

Met de safaritruck worden we dan een paar kilometer verder gebracht dieper het park in. We laten de truck staan bij wat de 2×4 parkeerplaats heet: tot daar mogen de niet-vierwiel aangedreven auto’s doorrijden. De meeste mensen pakken dan de shuttle-dienst tot aan de Dead Vlei (de “dode” vallei, naar de dode bomen die er staan). Wij gaan echter lopen, 5 kilometer dwars door de Sossusvlei met dezelfde eindbestemming.

Het is een heerlijke wandeling zo vroeg in de ochtend (we startten om 7.15 uur). Er is geen pad maar onze chauffeur/gids weet de weg. Je loopt voor een groot deel over de opgedroogde rivierbedding van de Tsauchab. Deze rivier is ook de reden dat er geen zandduinen in het midden staan: ze vormen zich alleen op één van beide oevers. Water stroomt er trouwens al jaren niet meer, voor het laatst was dat in 2011.

Als je er bijna denkt te zijn moet je bij de Dead Vlei zelf nog flink wat over zandheuvels sjouwen. Na iedere hobbel denk je dat daar achter de kenmerkende witte kleivlakte met dode bomen ligt, maar schijn bedriegt. De mensen die minder goed ter been zijn en met de shuttle zijn gekomen, moeten dit stuk ook lopen en dat valt niet mee. Er gaan echt wel mensen halverwege terug. Ondanks dat het nog maar 9 uur in de ochtend is, is het al bloedheet. Bomen voor schaduw zijn er hier niet – want die zijn dood.

Halverwege staat een groepje jonge toeristen stil rond iets dat rondscharrelt in het zand. Het is een schorpioen – een reden te meer om hier niet met blote voeten door het zand te lopen (vanwege de hoge temperatuur van het zand is dat ook niet aan te raden).

Ik blijf ongeveer een uur in de vallei – zo lang moeten we in ieder geval hier doorbrengen omdat onze jonge Engelse reisgenoot besloten heeft de hoogste zandduin van de omgeving (de Big Daddy, 325 meter) te beklimmen. Gelukkig is hij erg fit dus langer gaat het vast niet duren. In de Dead Vlei is het een komen en gaan van toeristen, zeker zo’n 50 mensen staan er tegelijkertijd op de witte kleivlakte. Toch is het nog makkelijk foto’s te maken zonder die mensen: de vlakte is zeker 100 meter lang en de meeste mensen blijven bij het begin ‘hangen’. Aan het eind van de vallei zijn ook een paar rotsen, in de schaduw waarvan ik een tijdje ga zitten om weer nieuwe energie op te doen.

De bomen hier zijn al honderden jaren dood, maar omdat er in deze woestijn geen termieten of zo leven blijven ze intact. Het aantrekkelijke van de Dead Vlei zit ‘em in het strakke kleurenspel: witte kleigrond, zwarte dode bomen, rode zandduinen en strakblauwe lucht. Er is verder niks dat afleidt.

Om 11 uur in de ochtend hebben wij ons hoofdprogramma voor de dag er alweer opzitten. Dat is maar goed ook, want het wordt hier in de loop van de dag bijzonder heet. Als we om 6 uur ’s avonds nog even bij de Sesriem Canyon in de buurt van de lodge gaan kijken, geeft de thermometer 46 graden aan!